Rouw is gewoon intens verdriet om iets wat niet meer is. Of iets wat je zo graag zou willen, maar niet mogelijk is.

Kinderen rouwen anders dan volwassenen.

“Hoe was je dag op school lieverd?”

Ik had de behoefte om de foto's van Elroy's uitvaart terug te kijken.

“Dit vind ik een mooie foto”.

Met sommige dieren bouwen wij een heel speciale band op.

Een jubileum vier je normaal gesproken.

Nog een paar weken en dan is het 5 jaar geleden dat Elroy stierf. 

Nog een paar weken en dan is het alweer 5 jaar geleden dat Elroy stierf.

Vaak schrijf ik op donderdag mijn blog. 

"Ik ben slecht ter been en zou graag een mooie profielfoto willen hebben."

Fotograferen tijdens een uitvaart voelt voor de meesten mensen nog vreemd.

Sinds een dikke maand heb ik tijdelijk een pubermeisje erbij in wonen.

Het laatste jaar dat Elroy ziek was, ging het tussen ons niet goed.

Voor mijn 1 jarig bestaan wilde ik graag wat acties organiseren.

Zelfontwikkeling is een van de meest belangrijke elementen in het leven die jij jezelf kan geven. 

Onlangs sprak ik met een moeder.

Wauw wat was het toch een geweldig jaar.

Ik heb het al vaker gezegd en er over geschreven.

Daar stond ik voor het grote scherm, waar de eerste dia van mijn PowerPointpresentatie al zichtbaar was.

Mijn batterijen zaten vol.

“Hoeveel kost een afscheidsreportage bij jou en ben je donderdag beschikbaar?”

Tastbare herinneringen, zo noem ik mijn foto’s veel liever.

Jolanda heeft net te horen gekregen van haar vriend dat hij hiv heeft.

Haar verhaal begint als zo velen.

 Het zijn elke keer weer mensen of situaties waar je niet zo snel een fotograaf voor vindt.

Is het eerlijk ten opzichte van zijn emoties om dat aan hem te vragen?

Niemand mag doorhebben dat je een foto van ze maakt.

Ik wilde niet genieten van het leed van een ander...

Tot aan het eind bleef ze haar eigenwijze en sterke ik. 

Woede omdat ze niet aanwezig mochten zijn tijdens de uitvaart.

Ik vind het jammer dat de deur al bij voorbaat wordt dichtgegooid. 

Ook ik ben onzeker geweest over mijn lichaam. Schaamde mij er zelfs voor.

Had ik maar meer foto's gemaakt voor hem.

Ik had een flinke dosis zwarte humor en kwam makkelijk mijn dagen door.

Het was een prachtige zondag en de locatie was net zo mooi. 

Alsof het voor hem normaal voelt dat zijn vader er niet bij is.

Want zij stond daar, half naakt met twee grote littekens op haar borstkas. En ze genoot…

Alsof je toch borsten moet hebben, ook als je deze van nature niet meer hebt.

Ik moest alle fantasie die wij in onze kinderen stoppen, uit zijn wereld halen.

Ik had toen het gevoel dat mijn verdriet en gemis nooit minder zou worden.

Er wordt niet gesproken over het leven wat je samen gaat hebben, maar hoe het leven samen is geweest.

Hij sloot de brieven altijd af met woorden als: " jouw schatje" , of "jouw lief"

Het was zo fijn dat ik het moment moest vastleggen.

Soms kon ik zo jaloers worden op mijn jongste.

Ze is de strijd tegen kanker niet uit de weg gegaan en heeft gevochten totdat er geen remedie meer was.

Het stomme is nog wel, dat al die social media platforms er aan bijdragen.

Hoewel ik met dit volledig buiten mijn comfort zone ben, voelt het heel vertrouwd.