"Toen papa was overleden hebben we samen afscheid genomen en daar heb jij foto’s van gemaakt."
Nog een paar weken en dan is het alweer 5 jaar geleden dat Elroy stierf.
5 jaar later is normaal gesproken een feestelijk jubileum.
Hoewel we zijn leven gaan vieren, is het geen jubileum waar ik naar uitkijk.
5 jaar voelt als een eeuwigheid.
Terwijl het in mijn gedachten soms als gisteren voelt dat hij stierf.
Vanochtend zat ik met de jongste op de bank. Zijn vader kwam ter sprake.
“Weet je dat het straks alweer 5 jaar geleden is dat papa overleed?”
Vroeg ik aan hem.
“Ja mam dat weet ik, want ik ben nu 10 jaar.”
Kreeg ik als reactie van hem.
“Ik weet alleen niet meer welke dag hij nou jarig is en doodging mam.”
“Dat is 19 april lieverd.” Gaf ik als antwoord.
“Heb jij nog herinneringen aan die dag?”
Vroeg ik aan mijn zoon.
Hij was immers 5 en ik kan me heel goed begrijpen dat hij er geen of weinig herinneringen aanheeft.
“Jawel ik kan me nog wel wat dingen herinneren mam.”
Kreeg ik van hem als reactie.
“Ik weet dat het die dag heel warm was."
"Papa’s ziekenhuisbed stond dichtbij de deur.
Dat was een gaaf bed mam, want je kon die helemaal instellen met de afstandsbediening.
Ik weet nog dat papa zuurstof kreeg met de machine en dat ik op de grote televisie computergames mocht spelen.
Papa sliep de hele dag en in de avond is hij gestorven.
Toen papa was overleden hebben we samen afscheid genomen en daar heb jij foto’s van gemaakt."
"Mag ik die foto’s weer een keertje zien mama?”
Ik zat vol verwondering te luisteren naar zijn herinneringen.
Ondanks dat het een heel verdrietige dag was, vind ik het fijn dat hij het zich nog steeds kan herinneren.
Dat het niet een vage herinnering is, maar eentje met nog aardig wat details.
“Als je vanmiddag uit school komt, mag je de foto’s nog wel een keertje zien lieverd”
Gaf ik hem als antwoord.
Zelfs nu hij een keer zo oud is als toen, hebben die foto’s nog steeds een grote betekenis.
Ik heb toen de foto’s gemaakt omdat ik een innerlijke drang voelde omdat te doen.
Elroy lag er zo vredig bij.
Er zaten geen slangen meer in en aanzijn lichaam.
Zijn lichaam straalde rust uit.
Zijn zoons konden afscheid nemen van hem, zonder alle toeters en bellen.
Zonder dat het hele circus begon van een uitvaart regelen.
Een momentje van ons samen. Een moment waarvan ik voelde dat ik er foto’s van moest maken.
Toen wist ik nog niet dat ze ook na 5 jaar nog bekeken zouden worden.
En dit zal echt niet het laatste jaar zijn dat we de foto’s bekijken.
Deze foto’s zullen de rest van ons leven een rol in ons leven blijven spelen.
Ieder jaar weer opnieuw als de verjaar- en sterfdag van Elroy er weer aan zit te komen zal die behoefte er weer zijn.
Het zijn dan ook foto’s waarvan ik meerdere back-ups heb gemaakt.
Ik wil ze absoluut niet kwijtraken.
Het gesprek wat ik vanochtend voerde met mijn zoon was fijn.
In dit huis praten wij over papa zodat hij deel blijft uitmaken van ons leven. Herinneringen en liefde stoppen niet bij de dood.
Deze leven voort zolang je er over blijft praten. Hoewel ik dat in het begin heel moeilijk vond, is dat nu niet meer zo. Het voelt zelfs als normaal.
“Mam het is niet erg dat papa doodging, dat was beter."
Ik denk wel dat ik hem altijd een beetje zal blijven missen.”
Zei mijn zoon, nadat we onze jassen hadden aangetrokken om naar school te gaan.
“Ik ook lieverd.” Gaf ik als antwoord.
Ik trok de deur achter mij dicht en bracht mijn zoon naar school.
Vanmiddag als hij uit school komt gaan we eerst samen de foto’s bekijken.
Grote kans dat hij daarna zijn jas weer aantrekt en gaat buiten spelen.
Hoewel zijn vader 5 jaar geleden overleed, maakt hij nog steeds deel uit van zijn leven.
Herinneringen en foto’s zorgen daarvoor.
Op en of andere manier maakt dat de dood een beetje minder definitief.
Reactie plaatsen
Reacties
Wat mooi dat hij zich nog zoveel herinnerd !!
Wat mooi daj de herinnerings an Elroy op dizze manier zo limtig holdt Daphne.
Bewondering!
Lieve Daphne,
Wat raakt dit blog mij. Mijn kinderen hadden het zwaar toen papa er niet was, maar hij was niet dood. Hij was ‘gewoon’ een jaar weg. En daarna nog eens een poos.
Dat bracht rouw met zich mee die ik niet kon plaatsen, want hij was niet dood…
Kinderen hebben het nodig om houvast te krijgen.
Gelukkig kreeg ik rouwhulp met creatieve invulling voor hen.
Ze maakten tastbare dingen met verhalen, want praten over zaken helpt.
Foto’s geven houvast en maken het makkelijker over iets te praten.
Wat ontzettend fijn dat jij foto’s wist maken van jouw Elroy zijn laatste momenten in rust bij jullie.
Veel liefs en een dikke knuffel!
Boukje