“Ik wil hier foto’s van hebben. Wil je die maken mam”
Met sommige dieren bouwen wij een heel speciale band op.
Dit had mijn jongste met onze poes Katja.
Sinds de dag dat hij geboren was, lag Katja altijd bij hem als hij ging slapen. Ik kon haar uit de box plukken, maar zodra ik mij had omgedraaid kroop ze weer bij hem in de box. Aangezien ze bij zijn voetjes lag, heb ik het maar gelaten.
De kleine man werd ouder en de band tussen hem en Katja werd alleen maar sterker.
Iedere avond als hij ging slapen, kwam Katja bij hem liggen. Overdag zag ik de kleine man vaak genoeg met Katja slepen. Ze vond het allemaal wel prima. Aangezien we ook een hond hebben,
stond haar voerbakje altijd boven op de wasmachine. Totdat ze voor zo’n 2 jaar terug niet meer zo makkelijk boven op de wasmachine kon springen. Katja was ondertussen een echte bejaarde dame geworden, waar we wat aanpassingen voor moesten maken.
Om die reden verhuisde haar voerbakje naar boven toe. Naar de slaapkamer van mijn jongste zoon. Hij vond dat helemaal niet erg en voerde sindsdien iedere dag de katten.
Katja begon langzaamaan steeds meer ouderdomsverschijnselen te vertonen.
Ze werd doof, waardoor ze enorm hard begon te miauwen en zich soms helemaal rot schrok als wij ineens naast haar stonden.Ook begon ze dement te worden. Ze keek dan heel glazig uit haar ogen, alsof er voor even niemand thuis was in de bovenkamer. Steeds vaker ging ze op zeer onlogische plekken liggen slapen, zoals op de deurmat of op een van de traptreden.
Hoewel ze een echte bejaarde poes was geworden deed ze alles nog wat een kat ook zou doen.
Zolang ze haar behoefte maar bleef doen op de kattenbak, de voer- en waterbak kon blijven vinden en zichzelf bleef wassen, kon ze van haar oude dag blijven genieten.
Ergens in de tweede week van de meivakantie ging Katja ineens hard achteruit.
Ze begon strammer te lopen, wilde niet meer zoveel eten en ging steeds meer slapen. Aan alles kreeg ik door dat ze niet lang meer zou blijven leven. “Lieverd zie jij ook dat Katja nu echt oud begint te worden? Ik denk dat ze niet meer lang te leven heeft” Vertelde ik aan mijn jongste.
“Mam ik wil het niet zien en ik wil het niet voelen. Ik ben er nog niet aan toe.” Kreeg ik als reactie.
Ik snapte hem heel goed. Het liefst zijn we er niet bewust mee bezig dat we wat gaan verliezen wat ons zo dierbaar is. Wij volwassenen hebben daar al moeite mee, dat zal voor een kind echt niet anders zijn
Afgelopen dinsdag was het dan zover. Die middag vond ik haar buiten in het gras.
Haar lichaam was op en ze was vredig gaan hemelen.Ik nam haar mee naar binnen en legde haar voorzichtig in een schoenendoos.
Niet veel later zou mijn jongste thuiskomen van school en moest ik hem het verdrietige nieuws gaan vertellen. Wat was dat een naar moment. Hij kwam zo vrolijk uit school en binnen 10 seconden zette ik zijn volledige wereld op zijn kop.
“Nee het is niet waar. Waar is ze?” Vroeg mijn zoon huilend aan mij.
Ik nam hem mee naar de woonkamer en deed de schoenendoos open. Hij begon nog harder te huilen en haalde Katja uit de schoenendoos. Hij knuffelde zijn kat, luisterde of het hartje nog klopte en was intens verdrietig. Tussen zijn tranen door zei hij ineens. “Ik wil hier foto’s van hebben. Wil je die maken mam” Vanaf dat moment ben ik foto’s gaan maken van het afscheid. Foto’s waarop hij met zijn kat staat te knuffelen. Hoe hij het graf heeft gegraven in de tuin. Hoe hij voorzichtig zijn kat in het grafje legde en vervolgens weer dichtmaakte. Om vervolgens een stokje bovenop het grafje in de grond te steken, met daaraan een papiertje vastgeplakt met plakband. Op dat papiertje had hij geschreven. “Jij was de allerliefste kat van de hele wereld.”
Zijn verdriet om Katja is intens groot.
“Toen papa overleed snapte ik het nog niet zo goed, maar nu begrijp ik heel goed wat de dood betekent” Zei hij tegen mij. “Mijn hart doet zoveel pijn, ik wil haar terug mama”
Ik snap zijn verdriet maar al te goed. Het laat maar weer zien, dat rouw zoveel malen vaker voorkomt dan alleen bij de dood van een dierbaar persoon.
De foto’s die ik gemaakt heb, staan op zijn telefoon. Hij heeft ze al meerdere malen bekeken.
Het halsbandje van Katja draagt hij op dit moment bij zich. En de voerbak staat nu bij hem op het bureau.
Het zal nog wel even duren voordat zijn verdriet een plekje heeft gekregen.
Gelukkig stopt hij het niet weg, maar probeert hij juist op verschillende manieren zijn verdriet te omarmen en er mee te dealen. Mijn moederhart huilt, omdat ik zijn verdriet niet weg kan nemen. Aan de andere kant ben ik zo trost op hem, door de manier waarop hij er mee overweg gaat. Hopelijk vindt zijn verdriet snel een plekje, waardoor het voor hem ook makkelijker zal zijn.
De tijd zal het leren….
Reactie plaatsen
Reacties
Sinds 2008 zijn er geen dieren meer in mn huis .
Geef de kleine man maar een knuffel want ik begrijp zijn verdriet zo goed !!
🐾💔🐾 Dikke knuffel voor de topper. Kan niet uitleggen hoe het voelt maar voel wel de pinn van het afscheid moeten nemen.
Ja, wat een verdriet kan dit geven. Als wij een dier moesten afgeven aan de dood, dan waren we daar allebei letterlijk ziek van. Ze hebben ons altijd zoveel liefde gegeven en wij hen.
Het valt mij op, de manier waarop de jongste zijn gevoel benoemt, dat hij dit goed kan omschrijven. Ook voor jou Daf. Hij benoemt waar hij behoefte aan heeft ( mam, wil je foto's maken) Voor jullie beiden belangrijk en waardevol voor de verwerking.
Zoveel knuffels voor hem. Katja heeft hem zoveel gegeven en hij heeft haar zoveel kunnen geven, nu moet hij afgeven, maar ze zal altijd in zijn hart blijven bestaan.
Lieve Daphne, wat een herkenbaar verhaal. Dankjewel voor het delen! Je zoon wenste er foto’s van en dat is wat jij zo goed kan. Laat ons op een later moment eens weten hoe de foto’s hem geholpen hebben bij het proces in zijn rouw om de kat.