Soms kon ik zo jaloers worden op mijn jongste.
Weer gaan genieten van het leven.
Ow wat was het toch moeilijk in het begin. De weken na Elroy’s dood, leek het wel een onmogelijke opgave om weer te kunnen genieten. Dat deel van jouw innerlijke zelf is gewoon gedoofd. Zo voelt het ook. Je weet wel hoe het moet, maar het lukt niet meer. Andere emoties zijn zo veel malen sterker dat je niet meer kan genieten.
Ergens voelt het ook als verraad. Als je gaat genieten ben je vrolijk, lijkt het alsof je niet meer bezig bent met je verdriet. Niets is minder waar, maar je ziet het op dat moment niet zo. Ik kon wel lachen even vrolijk zijn, maar dat was niet het gevoel wat uit mij kwam. Ik deinsde mee op het geluk en de blijdschap van een ander. Een soort van vermaak zodat ik even niet met de realiteit geconfronteerd werd.
Soms kon ik zo jaloers worden op mijn jongste. Want die kon het wel, gewoon weer genieten. Zijn kijk op de dood en wat het allemaal inhield was natuurlijk heel anders dan die van mij. Hij was nog maar 5 jaar, ik 31. Ondanks dat ook hij zijn verdriet had, kon hij ook gemakkelijk weer plezier beleven. Ik wilde dat ook kunnen.
Bij mij duurde het veel langer voordat ik dat weer uit mijzelf kon. Eerst moest ik leren mijn verdriet te omarmen. Het zien als een deel van mij. Pas toen ik dat kon, was er ook ruimte om weer echt vanuit mezelf te kunnen genieten.
Het mooie van een rouwproces is wel de leerweg die je bewandeld. Je leert zoveel over jezelf. Hoe je met sommige emoties totaal niet overweg kan. Hoe verdriet andere emoties blokkeert en hoe je daar zelf je weg in moet vinden, zodat je een nog completer persoon wordt.
Ik heb zoveel geleerd van mijn rouw en leer er nog steeds veel van. Een van de dingen die ik heb geleerd, is hoe belangrijk het is om te genieten. Hoe je daar bewust tijd voor moet maken. Samen wat ondernemen met mijn kinderen is voor mij een manier om te genieten. Gisteren op hemelvaartsdag hebben we daar nog even een bewust moment voor genomen. Een bliksembezoek aan Drouwenerzand. Een klein attractiepark hier dicht in de buurt. Samen gek doen in de attracties en vervolgens je helemaal vol eten aan de patat en snacks die ze daar klaarmaken. Het was geweldig. Even waren we allemaal weer een klein kind en konden we ook zo genieten. Wat is dat toch een groot geschenk als je dat kan.
Een geschenk waarvan ik zonder de dood zo meegemaakt te hebben, niet had kunnen ontvangen. Zo zie je maar weer dat de dood en een rouwproces zo veel meer is dan alleen pijn, verdriet en gemis.
Reactie plaatsen
Reacties
Ik heb ieder gevoel omarmt ... ook de rust die kwam .. nu kan ik zelfs weer genieten als ik ergens gewoon alleen rondloop .. Het is een proces en in dat besef kan ik "zijn" . Maar ik ben een stuk ouder en we zijn vele jaren samen geweest . Hoe moeilijk moet het zijn als je zo jong al weduwe word en met kleine kinderen achter blijft ..
Blij dat jullie genoeten hebben !!!
Zou het interessant vinden om met jou een vlog over dit onderwerp te maken voor onze vlogserie op www.prachtigafscheid.nl/vlogs.
Lijkt jou dat ook wat? Groettt Erik