Ik vind het jammer dat de deur al bij voorbaat wordt dichtgegooid.
Ik wil mensen een tastbare herinnering geven.
Met gezinnen samenwerken die het hetzelfde meemaken als wat ik als gezin heb meegemaakt.
Niet precies hetzelfde, maar wel dat wat in dezelfde categorie valt. Iemand in het gezin is ongeneeslijk ziek. Je weet dat je samen niet meer alle tijd van de wereld hebt.
De tijd dringt nu kun je nog samen dingen doen.
En dat vastleggen voor later. Zodat al die herinneringen tastbaar worden. Er een groot herinneringsboek ontstaat waar je op kan terug kijken.
Ik plaats berichten op Facebook en Instagram.
Op Linkedin schrijf ik wekelijks stukjes. Per mail benader ik verschillende organisaties, zoals verpleeghuizen en hospices.
Zo maak ik aan de wereld kenbaar wat ik voor werk doe. Probeer ik mensen te informeren.
Dat laatste is nog best wel moeilijk.
Ik stuur veel mailtjes rond. Ik ben er achter gekomen dat bellen geen zin heeft. Vaak kan degene die de telefoon aanneemt niet de beslissing maken, of ik langs mag komen. Dit moet overlegd worden in een bespreking.
Ik begrijp dat en vind het niet erg om dan in mijn toetsenbord te kruipen en mijn verhaal op de mail te zetten.
Alleen zijn organisaties niet zo happig op wat ik te vertellen heb.
(of ik vertel het niet op de juiste manier)
Ik denk dat ik op ongeveer 30% van mijn mailtjes een reactie krijg.
Veel verzorgingshuizen en hospices reageren niet op mijn mail.
En als er gereageerd wordt, krijg ik de boodschap dat ze geen gebruik willen maken van mijn diensten.
Ze willen geen gebruik maken van mijn diensten?
Daarom stuur ik ze geen mail.
Natuurlijk vertel ik in mijn mail wie ik ben en wat ik doe.
Ik vraag niet of ze gebruik willen maken van mijn diensten.
Ik vraag of ik langs mag komen voor een kennismakingsgesprek. Zodat we elkaar kunnen leren kennen en ik meer kan vertellen over het werk van een afscheidsfotograaf.
Zodat de organisatie ziet welke waarde afscheidsfotografie heeft.
Vervolgens kan ik de bewoners en hun familie gaan informeren over afscheidsfotografie.
Ik hoor nog zo vaak dat men niet eens wist dat deze mogelijkheid er is.
Dat ze achteraf gezien nog wel een herinneringsreportage hadden willen maken. Of dat ze toch wel een afscheidsfotograaf bij de uitvaart hadden willen hebben.
Als ze niet weten dat die mogelijkheid bestaat, kunnen ze er ook geen beroep op doen.
Als ik niet de mogelijkheid krijg om die mensen te informeren hoe moeten ze dan weten dat het ook bestaat?
Ik vind het jammer dat de deur al bij voorbaat wordt dichtgegooid.
Want ik heb enkel goede intenties. Ik wil mensen helpen de herinnering tastbaar te maken. Ik wil ze iets geven wat ze zal troosten en helpen bij het verlies wat gaat komen.
Als ik een nee reactie ontvang, mail ik deze organisatie.
Ik vraag ze waarom ik niet langs mag komen voor een kennismakingsgesprek.
Ik ben oprecht nieuwsgierig naar hun antwoord.
Op geen enkele mail is een reactie terug gekomen.
Binnenkort trek ik de stoute schoenen aan en ga ik ze bellen met de vraag waarom ik niet langs mag komen.
En dan met de insteek ervan te leren. Misschien komt er dan wel een dialoog los waardoor ik alsnog langs mag kan komen.
Mijn hoofddoel doel is mensen informeren, niet mijn dienst verkopen.
Want als men niet weet dat afscheidsfotografie bestaat. Dat er een specialisatie is binnen de fotografie die zich daarmee bezighoudt. Hoe kunnen ze er dan voor kiezen? Hoe kunnen ze dan bewust er over nadenken of ze dat wel willen ja of de nee?
Natuurlijk wil ik graag families fotograferen en ze zoiets moois geven.
Dat is alleen de volgende stap.
Ik geloof dat ik juist binnen die organisaties veel mooi werk kan doen.
Dat ik daar families kan helpen en ze iets waardevols kan geven.
Grote kans dat wanneer jij dit leest er bij jou een idee opborrelt.
Deel ze met mij. Twee weten er altijd meer dan een.
Misschien heb jij wel de ultieme tip voor mij, waardoor ik meer mensen kan bereiken en informeren.
Ik hoor het graag van je, middels een reactie onder dit blog. Of via een mailtje.
Reactie plaatsen
Reacties
Ook wij hebben het er over gehad om foto’s te maken rond zijn overlijden en allemaal, ook hij ,kwamen op hetzelfde uit. Nee niet doen .
Heel herkenbaar. De deur wordt dichtgegooid omdat er redenen zijn om je niet toe te laten. Een reden zal ik met je delen. reden 1: als ze jou toelaten, dan moeten ze iedereen toelaten die mogelijk hun product of dienst kenbaar wil maken. Natuurlijk is je intentie niet meteen om te verkopen, maar uiteindelijk wel.
Start daarom met iets anders. Dat is GEEF.
Pas als je gul bent en geeft, dan staat men eerder open. Door te Geven, zal het universum ook terug gaan geven.
In welke vorm dat mag je dan open laten.
Vragen is niet geven.