Het lijkt bijna hetzelfde, maar die kleine nuance maakt een wereld van verschil.
Zelfontwikkeling is een van de meest belangrijke elementen in het leven die jij jezelf kan geven.
Een groot deel van zelfontwikkeling doen we onbewust. Het is een innerlijke drive die we allemaal hebben. Een ieder in zijn eigen mate.
Ik ben gek op zelfontwikkeling.
Ik merk naarmate ik ouder word en steeds meer van mezelf ga houden, de wil om mijzelf nog verder te ontwikkelen alsmaar groter wordt.
Afgelopen dinsdag had ik mijzelf getrakteerd op een dag vol zelfontwikkeling.
Een volledige dag buiten de deur, puur voor mijzelf.
Ik ben zo dankbaar voor alle lieve vrienden die ik heb.
Er is altijd wel eentje die wil oppassen, de hond uitlaten en zelfs een deel van het huishouden wil draaien (terwijl ik dat niet eens van ze vraag).
Het zorgt ervoor dat ik onbezorgd van huis kan. Dat ik me volledig kan focussen op mezelf, wetende dat ik het thuis in goede handen heb achtergelaten.
Ik heb genoten van afgelopen dinsdag. Wat heb ik een inzichten gekregen in mijn eigen ik.
Want wie ben ik, waar sta ik voor en hoe draag ik dat uit in mijn onderneming?
Ben ik echt wie ik ben, of houd ik vast aan ingeslopen angsten, ingeslopen meningen van anderen?
Durf ik volledig mezelf te zijn?
Het is zo goed om daar heel bewust mee bezig te zijn. Om daar bij stil te staan en daar naar te durven kijken.
Op welk gevoel mag ik vertrouwen en wat moet ik gewoon loslaten? Overboord gooien en nooit meer naar omkijken?
Wat ben ik als persoon waard?
Hoeveel waarde hecht ik daar zelf aan en is dat realistisch of zie ik mijzelf te klein?
Want daar zijn we goed in.
Onszelf te klein zien. Niet willen erkennen dat we groter zijn dan we denken. Dat de levenservaring die we hebben allemaal waarde is. Waarde die we meenemen in ons leven, inbrengen in onze onderneming.
Als ik kijk naar mijn leeftijd dan zit ik nog maar op 36% van mijn leven.
Ik wil immers 100 worden.
Als ik kijk naar mijn levenservaring, dan zit ik dik over die 36% heen en zit ik veel dichter bij de 76%.
Dat was best schrikken. Ik wil daar niet staan. Want als ik daar al zit, wordt de rest van mijn leven dan saai? Ga ik er dan niet meer veel levenservaring bij krijgen?
Ik hield vast aan een angst, een vals inzicht.
Denkende dat je levenservaringsleeftijd ook stopt bij 100. Dat is dikke onzin. Je kan zoveel levenservaring opdoen in 1 leven, dat je er wel 2 levens mee kan vullen, misschien wel 3.
Ik ga mijzelf dus groter denken in plaats van klein houden.
Dit inzicht had ik pas door de dag na het event.
Op het event beleef je alles, het verwerken ervan komt pas daarna.
Het ene inzicht na de andere vloog mij om de oren. Ik leerde hoe ook ik nog steeds vast kan houden aan overtuigingen die niet van toepassing zijn. Overtuigingen uit mijn verleden, die zo veilig voelen dat ik ze voor waar kan aannemen.
Overtuigingen waar je enkel van los kan komen als je ze durft aan te kijken en bewust kan analyseren om te zien of ze wel kloppen.
Dat betekent niet dat ik na dinsdag ineens op magische wijze mijn overtuigingen heb los kunnen laten.
Nee, overtuigingen zitten diep in je geworteld en komen onbewust naar boven drijven, omdat je ze zo gewend bent.
Ik ben mij er nu bewust van, waardoor ik anders naar die overtuigingen kan kijken en mijzelf een andere waarheid kan vertellen.
Eentje die wel klopt. Eentje die goed voelt en past bij de waarde die ik mijzelf wil geven.
Willen en doen zijn kernwoorden in dit proces.
Ik dacht altijd vanuit het moeten. Ik moet dit, ik moet dat, ik moet, ik moet, ik moet.
Ik moet helemaal niks!! Ik wil. Ik wil heel veel. Ik wil dat….
Dat omzetten van moeten naar willen is al een heel groot verschil.
Het is een andere denkwijze. En willen wordt doen. Want dat wat je wilt, ga je doen. Iets wat je moet, stel je uit, doe je met tegenzin of voelt als een verplichting. (Zoals de belastingaangifte)
Van willen ga je iets doen.
Als je iets vaak genoeg doet, dan word je het en kun je het dus zijn.
Die bewustwording was echt heel fijn om te hebben. We doorlopen deze cirkel vaak onbewust. Ik heb hem ook doorlopen meerdere keren.
Er bewust van zijn dat het zo werkt is heel gaaf. Je kan daardoor veel beter kiezen. Kiezen voor wat je echt wil, kiezen om het te gaan doen. En voordat je het weet word je dat, waarvoor je hebt gekozen en wilt zijn.
Voor sommigen zal dit zo’n vaag verhaal zijn, vol met hocus pocus.
Ik zou er enkele jaren geleden net zo tegen aangekeken hebben. Juist door alles wat ik heb meegemaakt, door alle stappen die ik van mezelf heb moeten maken, kan ik nu er anders tegen aan kijken.
Ik moet niks meer.
Ik wil vanaf nu heel veel.
Wat heb ik er in 1 dag een rijkdom bij gekregen. Wat is het toch heerlijk dat het ontvangen van kennis en ervaring, ervoor zorgt dat jij jezelf verder kan ontwikkelen.
Ik weet nu al dat ik ook naar het volgende event wil. Geef mij maar nog zo’n dosis aan inzichten.
Nu ben ik best wel nieuwsgierig geworden hoe dat bij jou zit.
Moet jij dingen van jezelf? Of wil jij dingen voor jezelf? Het lijkt bijna hetzelfde, maar die kleine nuance maakt een wereld van verschil.
Reactie plaatsen
Reacties
Ik denk dat ik ongeveer jouw leeftijd had dat ik erachter kwam dat ik eigenlijk best lief ben ...en dat ik er mag zijn ...
In de spiegel kijken en jezelf leren doorgronden .. Heerlijk !!
Het leven is een groot leerproces en je bent nooit uitgeleerd ..Heerlijk !!
Ik heb jaren aan mezelf gewerkt om te komen tot wie ik nu ben !!
Waar ik me wel vaak aan stoor is het gezegde onder fotografen ... ik liep in het bos/duin/strand en ik ben zo blij dat ik dat hert/vogel/dier/bloem enz enz ...mocht zien ... ik heb dan altijd de neiging om te vragen ..van wie zou je het niet mogen zien ?????????? Je was gewoon op de goede tijd op de goede plek!
Een nicht van me doet aan newborn fotografie en die is ook altijd zo blij dat ze die shoot MOCHT doen ..
Dan denk ik .. joh je mocht dit niet doen .. je werd gevraagd omdat je een goede fotograaf bent !!
Dus ja maak jezelf groter en wees wat zelfverzekerder .. je mocht het niet ..maar je werd gevraagd en je deed het ...
Zo dat was mn stichtelijke woord voor vandaag 😇❤️
Jammer genoeg is het bij mij nog altijd zo, dat ik heel veel van mijzelf moet. Voor mijzelf leg ik de lat heel hoog. En telkens constateer ik dat ik er niet aan voldoe. Lang geleden is mij al aangereikt, dat het goed voor mij is, om bij 'moeten' te kijken of ik ervoor in de plaats 'willen' kan zetten. in mijn huidige situatie als mantelzorger en persoon die het huishouden draaiende moet houden (iets waarin ik niet goed ben en dat mij relatief veel tijd kost, zodat ik geen tijd voor mijzelf overhoud) zie ik geen mogelijkheid 'moeten' in te ruilen voor 'willen'. Ik ben ertoe verplicht: het gaat om mijn echtgenoot en ons gezamenlijke huishouden, waaraan mijn man, buiten het bereiden van het diner, geen bijdrage kan leveren; het moet gebeuren en er is niemand anders die het kan doen. Sinds april vorig jaar ben ik wel bezig ondersteuning voor mijzelf te regelen. Maar hoewel bij alle instanties, waarbij ik intussen heb aangeklopt, wordt bevestigd dat de noodzaak er is dat er iets gebeurt, is er tot nu toe niets geregeld. Een ruime maand geleden is mij wel iets in het vooruitzicht gesteld. Daarover zou contact met mij worden opgenomen. Dat is echter nog niet gedaan.
En wat mijn eigenwaarde betreft, kan ik melden, dat die gering is. Weliswaar heb ik 64 jaar levenservaring, maar een groot deel daarvan heb ik ongewild geen betaalde arbeid verricht. Ik heb nauwelijks iets waaraan ik identiteit ontleen en aan de maatschappij bied ik nauwelijks meerwaarde. Ten opzichte van de mensen met wie ik het meest te maken heb voel ik mij een 'kleuter': ik kom relatief pas kijken en wat weet ik nu van het leven.
Sinds 2021 leef ik in een 8baan waar ik niet uitkon, omdat ik moet blijven leven om het willen te kunnen.