Alsof het voor hem normaal voelt dat zijn vader er niet bij is.
Nog een kleine week en dan wordt hij alweer 10.
Ik weet nog als de dag van gisteren dat hij geboren werd. Het was snikheet en de bevalling duurde al veel te lang.
Don’t worry, ik ga je nu niet het bevallingsverhaal vertellen.
Ik vertel het je, om aan te geven dat bij kinderen de tijd nog meer lijkt voorbij te vliegen.
Een keer knipperen en ze zijn groot.
Hij wordt 10. Pff nog even en dan begint hij te puberen. Krijgt hij haar op plekken wat hem nog meer gaat verbazen dan mij en krijgt hij de baard in de keel.
Waar ik nu nog het meest bij stil sta is dat het weer een verjaardag is zonder zijn vader.
Hij was 5 toen zijn vader stierf. Dat betekent dat hij dit jaar op de helft zit. Op zijn 10e verjaardag heeft hij net zoveel verjaardagen zonder, als met zijn vader gevierd.
Bij die gedachte kruipt er een koude rilling over mijn rug.
Dat gun je geen enkel kind en toch is hij geen uitzondering.
Gelukkig staat hij er zelf niet zo bij stil.
Alsof het voor hem normaal voelt dat zijn vader er niet bij is. Ik vraag me af of hij het zich kan herinneren. Een verjaardag waarop zijn vader er ook bij was.
Zoveel herinneringen heeft hij niet van zijn vader.
Hij kan zich herinneren dat hij aan het zuurstof zat en op een ziekenhuisbed lag. Vaag heeft hij nog een herinnering van een autoritje samen met zijn vader. Voor de rest bestaan zijn herinneringen uit foto’s die gemaakt zijn en een paar filmpjes.
Ik durf het hem ook niet te vragen of hij het zich nog kan herinneren.
Een verjaardag samen met zijn vader. Ik durf het hem ook niet te vertellen, dat hij straks al net zoveel verjaardagen zonder als met zijn vader gevierd heeft.
Ik wil hem daar niet over na laten denken.
Hem verdrietig maken met gedachten en gevoelens van gemis.
Hij kijkt uit naar zijn verjaardag.
Naar het feest, het verjaardagsgeld en eventuele andere cadeaus. De zelfgemaakte taart, slingers en bezoek wat er komt. En ook de dag na zijn verjaardag. Want dan gaan we samen naar de stad. Mag hij eindelijk zijn spaarpot legen en verjaardagsgeld uitgeven.
Gaan we samen wat drinken in het kattencafé, om vervolgens nieuwe kleren te kopen.
Want dat wilde hij graag van mij voor zijn verjaardag.
Voor hem is jarig zijn echt een feest.
Al weken telt hij af. Ik kan daar zo van genieten. Ik ben zo blij voor hem.
Zijn verjaardag wordt niet overschaduwd door het gemis van zijn vader.
Ik voel dat, ik baal ervan, ik mis zijn vader op zijn verjaardag.
Allemaal emoties van mij, waar hij gelukkig geen last van heeft.
Ik kan mij ook de verjaardagen herinneren dat zijn vader nog wel leefde.
Dat ik samen met zijn vader de avond ervoor alle slingers ophing. We om 12 ’s nachts al onze zoon een kus gaven en feliciteerde met zijn nieuwe levensjaar.
Rondom zijn verjaardag voelt het gemis weer wat sterker.
Er komen dan herinneringen boven die ik koester.
Gemis is liefde verpakt in een traan.
Ik ben blij dat ik al die herinneringen heb, ook al kunnen ze pijn doen. Ik heb liever dat gevoel, dan nooit het gemis voelen.
Ik heb samen met zijn vader mooie jaren gehad.
We hebben samen mogen genieten van onze kinderen. Dat pakt niemand mij meer af.
Op de verjaardagen van onze jongens, schrijf ik hem ook altijd even berichtje in Messenger.
Het gaat er niet om dat hij het niet meer kan lezen of kan reageren.
Het gaat erom dat ik toch even met hem samen hun verjaardag kan vieren. Zoals we dat altijd deden.
Dit jaar zal het stilstaan bij de verjaardag van onze jongste even slikken zijn.
We zitten namelijk op de helft. En daarna gaan we gewoon weer door. Zal het gemis weer wat meer naar de achtergrond verplaatsen.
Ga ik net als mijn jongste zoon genieten van zijn verjaardag.
Koester de momenten samen, maak herinneringen.
Juist dat wat zo normaal voelt, ga je het meeste missen.
Reactie plaatsen
Reacties
Het gemis blijft he Daf..
De helft van zijn leven zonder zijn Pa op zijn verjaardag, jij voelt het omdat jij wel die andere jaren kent dat hij er bij was ...
Dikke knuffel 😘😘😘
Ach weet je, kinderen zijn zo veerkrachtig, je schrijt al dat het je verbaast dat hij er zo makkelijk mee omgaat en zich er weinig van kan herinneren.
Toen mijn vrouw overleed warden de kinderen groot, 1e de deur al uit en 1 jaar getrouwd, 2e op het punt de deur uit te gaan voor studie.
dat geluk hadden we dan nog, ze waren groot....
maar de jongste mist zijn moeder nog altijd, de oudste is doorgegaan met leven zonder er verder bij stil te staan.
Ze zijn veerkrachtig...het leven gaat verder...hoe dan ook...
maar het missen zal altijd blijven....
sterkte
jaap