Van iets verdrietigs, iets moois maken.


Ik vond het een vreemde vraag, maar gelukkig heb ik ja gezegd.


"Elroy, je hebt nog zo’n 5 jaar te leven.”

Zei de arts tegen mijn partner, de vader van onze 2 jongens.

Verdomd, die arts kreeg nog gelijk ook. In die 5 jaar, zag ik Elroy steeds zieker en zieker worden. Het huishouden en het opvoeden van onze jongens werd een taak die ik geleidelijk aan alleen moest dragen. Onze relatie veranderde enorm.

Ik voelde mij steeds meer en meer zijn verpleegster, in plaats van zijn vrouw.

 

Uiteindelijk was Elroy zo ziek dat hij euthanasie mocht plegen.

Zijn overlijden voelde heel dubbel. Aan de ene kant was het enorm kl*te (zacht uitgedrukt) dat hij er niet meer was, aan de andere kant gaf het ook rust, want hij was eindelijk uit zijn lijden verlost.

Die rust was voelbaar en zichtbaar....

Ik zag Elroy weer (de man waar ik zielsveel van hield), in plaats van die doodzieke man. Ik pakte mijn camera en maakte foto’s van hem. Ook zijn uitvaart heb ik laten vastleggen. Dit voelde eerst heel vreemd, want foto’s maak je bij leuke gebeurtenissen en een uitvaart is alles behalve leuk.

 

Achteraf gezien ben ik zo blij dat ik deze keuze gemaakt heb. De periode rondom zijn dood en uitvaart was zo’n vreemde periode. Alles gaat zo snel aan je voorbij. Ik wist ’s avonds niet meer welke vragen de uitvaartbegeleider die ochtend had gesteld. Het lukte mij gewoon niet. Niks van mijn lichaam of geest functioneerde nog zoals het normaal gesproken deed.

 

De foto's van zijn uitvaart zijn niet confronterend, maar helpen mij bij mijn rouwverwerking. 

Toen ik de foto’s van zijn uitvaart bekeek, zag ik pas hoeveel ik niet had onthouden. Op de foto's zag ik hoeveel er getroost werd. Hoe mooi zijn uitvaart was. Hoe niet alleen ik, maar ook zijn kinderen en vrienden afscheid hebben kunnen nemen. Wat ik terugzie op de foto’s geeft mij zo'n liefdevol gevoel. Het geeft mij (en onze 2 jongens) enorm veel troost en helpt bij het rouwproces.


Dit is typisch Daphne. (zeg maar Daf)


  • Ik weet wat het is om iemand te verliezen en hoe waardevol de foto’s zijn van de uitvaart. Hierdoor ken ik beide kanten. Het fotograferen en de rouw.

 

  • Ik ben nieuwsgierig aangelegd en vind (bijna) niets gek. Door deze eigenschap schrik ik niet snel van situaties. Zo heb ik een prachtige fotoreportage kunnen maken, terwijl een moeder haar chemokuur kreeg.

 

  • Mijn kennis komt niet uit een boekje, maar uit het leven. Kennis over rouw, maar ook over fotografie. Ik heb geen fotografie opleiding gevolgd. Alles wat ik kan is doordat ik in de praktijk ben gaan spelen. Hierdoor wil ik het nog wel eens anders doen. Zo vind ik tegenlicht geen probleem en heb ik liever de felle zon dan een bewolkte lucht .

 

  • Ik zie de schoonheid in alles. Zelfs de dood en een uitvaart hebben schoonheid. Want laten we eerlijk zijn. Een uitvaart organiseer je vanuit liefde. Die liefde zie ik (zoals een streling over een hand of een troostende omhelzing) en leg ik vast.

 

  • Ik heb een schurfthekel aan geposeerde foto’s, waardoor ik mezelf heb aangeleerd het “spontane moment” te pakken. Vaak wordt het een “lucky shot” genoemd. Voor mij is dat juist de foto die ik wil maken.

handen van overleden man. Onderdeel van afscheidsfotografie

Nu heb je de kans nog om foto's te laten maken. Straks kan dat nooit weer.


Pas toen ik de foto's zag, besefte ik mij dat het een kwestie is van nu of nooit. Je hebt nu de kans om foto’s te laten maken. Die kans krijg je nooit weer. Enkele maanden na Elroy’s dood had ik door hoe erg ik in die tijd geleefd werd en hoe weinig ik van die periode nog wist. Gelukkig kan ik veel terug zien op foto's, waardoor ik meer herinneringen heb dan dat ik zelf heb kunnen onthouden. Je kan ervoor kiezen om de foto's nooit meer te bekijken, maar als je achteraf spijt krijgt dat je geen foto's hebt laten maken, is het onmogelijk om deze alsnog te krijgen.


Als je mij echt zou kennen zou je weten dat……


  • Ik sinds 2018 alleen nog maar een Netflix abonnement heb. Ik kijk geen nieuws of realityshows en de reclameblokken mis ik al helemaal niet. Een goede documentaire, serie of film kan ik op Netflix vinden. Vaak luister ik tv. Op mijn kont zitten en naar een beeldscherm kijken voor langere periode vind ik niks aan.

 

  • Ik nooit jaloers word. Ik vind mijn leven geweldig en ik kan er intens van genieten. Voor mij zit het genieten in de kleine dingen. Zoals samen met mijn jongens een spelletje spelen, of ‘s ochtends vroeg opstaan om de zonsopgang te bewonderen. Mijn leven zit vol rijkdom en dan heb ik het niet over mijn bankrekening.

 

  • Ik houd van veel soorten muziek, maar Britney Spears is mijn guilty pleasure. Als pubermeisje waren mijn muren behangen met haar posters en kocht ik al haar cd's. Nog steeds heb ik op Spotify een playlist met al haar nummers. Deze zet ik maar al te graag aan tijdens het koken of sporten.

 

  • Mijn camera een verlengstuk is van mijn lichaam. Ik heb duizenden foto's op mijn harde schijven staan. Mijn camera bescherm ik beter dan mijn lichaam. Ik heb de littekens om het te bewijzen. Mocht ik in de regen fotograferen, ben ik uiteindelijk een verzopen katje met uitgelopen mascara, terwijl mijn camera in zijn regenjas droog blijft.

 

  • Ik van bloemen houd, maar dan wel buiten. In mijn huis staat 1 kamerplant. Mijn lievelingsbloem is de roos. In mijn tuin staan verschillende rozenstruiken en ieder jaar staat mijn tuin weer vol klap- en stokrozen.

 

  • Ik zwarte humor heb. Sowieso houd ik van lachen en een gevatte opmerking is zo gemaakt. Soms met een duister randje. Dit is voor mij een manier om zaken luchtig te maken. Zo ook de dood.

 

  • Zoete inval bij ons thuis heel normaal is. In de weekenden is het niet vreemd dat ik voor 8 personen sta te koken. Het is altijd gezellig en er zijn altijd meerderen die willen meehelpen met de afwas.

 

  • Ik heel graag op blote voeten loop. Zodra het buiten warm genoeg is, schop ik mijn schoenen en sokken uit en loop ik op blote voeten. Niet alleen binnen maar ook buiten. Alleen als ik het glas naar de glasbak breng, trek ik even mijn slippers aan.

Ik gun jou foto's die troost bieden en helpend zijn.

 

Ik weet uit persoonlijke ervaring hoe vreemd het kan voelen om ervoor te kiezen foto's te laten maken van een uitvaart. Ook heb ik zelf mogen ervaren hoe erg je die periode in een roes beleeft. (Ja dat klinkt vreselijk cliche, maar het is echt zo) 

 

Ik snap dat deze keuze tegenstrijdig kan voelen, maar achteraf nog foto's willen laten maken is onmogelijk. Het verlies is al groot genoeg. Daarom gun ik jou foto's die troost bieden en helpend zijn. 

 

Wil jij achteraf geen spijt krijgen en denk je dat ik jou daarbij kan helpen? Of heb je nog vragen waar je antwoord op wilt krijgen?  Neem dan contact op via onderstaand formulier.