Nog steeds kijk ik af en toe naar de foto's van zijn uitvaart.
"Elroy, je hebt nog zo’n vijf jaar te leven,"
zei de arts tegen mijn partner, de vader van onze twee jongens.
Verdomd, die arts kreeg nog gelijk ook. In de vijf jaar die volgden, zag ik Elroy steeds zieker worden. Het huishouden en het opvoeden van onze jongens, werd een taak die ik geleidelijk aan steeds meer alleen moest dragen. Onze relatie veranderde enorm. Ik voelde me met de jaren meer zijn verpleegster, in plaats van zijn partner.
Zijn overlijden voelde heel dubbel.
Aan de ene kant was het enorm zwaar (zacht uitgedrukt) dat hij er niet meer was. Aan de andere kant bracht het ook rust, omdat hij eindelijk uit zijn lijden was verlost.
Die rust was zowel voelbaar als zichtbaar.
Alle infusen en zuurstofslangen werden verwijderd. Eindelijk zag ik Elroy weer zoals hij was, zonder de nadruk op het ziek zijn.
Van binnen voelde ik een kalmte opkomen. Ik pakte mijn camera en maakte foto’s van hem. Ook de uitvaart heb ik laten vastleggen."
Achteraf ben ik blij dat ik deze keuze heb gemaakt.
De periode rondom Elroy's dood en uitvaart ging volledig aan me voorbij. Ik wist ’s avonds niet meer welke vragen de uitvaartbegeleider die ochtend had gesteld, alsof mijn brein geen nieuwe informatie meer kon opslaan.
De foto's van zijn uitvaart zijn niet confronterend; ze helpen me juist bij mijn rouwverwerking.
Toen ik de foto’s van zijn uitvaart bekeek, zag ik pas hoeveel ik niet had onthouden. Ik zag hoeveel troost er werd gegeven, hoe mooi zijn uitvaart was, en hoe niet alleen ik, maar ook onze jongens en vrienden afscheid hebben genomen. Het terugzien van deze momenten geeft me een liefdevol gevoel. Het geeft mij (en onze twee jongens) enorme troost en helpt ons in het rouwproces.
Elroy overleed in 2018. Nog steeds kijk ik af en toe naar de foto's, soms met de jongens, soms alleen. Vooral rond belangrijke momenten, zoals zijn verjaardag, de verjaardagen van onze kinderen of met kerst. Het zijn de momenten waarop het gemis weer aan het oppervlak komt. Iedere keer weer geeft het zien van de foto’s mij troost.
Dit is typisch Daphne. (zeg maar Daf)
- Ik weet wat het is om iemand te verliezen en hoe waardevol de foto’s zijn van de uitvaart. Hierdoor ken ik beide kanten : het fotograferen en de rouw.
- Ik ben nieuwsgierig aangelegd en vind (bijna) niets gek. Door deze eigenschap schrik ik niet snel van situaties. Zo heb ik een prachtige fotoreportage kunnen maken, terwijl een moeder haar chemokuur kreeg.
- Mijn kennis komt niet uit een boekje, maar uit het leven. Kennis over rouw, maar ook over fotografie. Fotograferen heb ik geleerd door het te gaan doen. Hierdoor doe ik het soms net even anders. Ik vind tegenlicht geen probleem en heb liever de felle zon dan een bewolkte lucht.
- Ik zie de schoonheid in alles. Zelfs de dood en een uitvaart hebben schoonheid. Want laten we eerlijk zijn. Een uitvaart organiseer je vanuit liefde. Die liefde zie ik (zoals een streling over een hand of een troostende omhelzing) en leg ik vast.
- Ik heb een schurfthekel aan geposeerde foto’s, waardoor ik mezelf heb aangeleerd het “spontane moment” te pakken. Vaak wordt het een “lucky shot” genoemd. Voor mij is dat juist de foto die ik wil maken.
Nu heb je de kans nog om foto's te laten maken.
Pas toen ik de foto's zag, besefte ik me dat het een kwestie is van nu of nooit. De beelden lieten me zien hoe kostbaar momenten zijn, hoe snel ze vervliegen en hoe belangrijk het is om ze vast te leggen.
Je hebt NU de kans om foto’s te laten maken. Het zijn herinneringen die je voor altijd koestert. Die kans krijg je nooit. Het is een investering in emoties, in liefde en in het bewaren van wat je nu nog hebt.
Enkele maanden na Elroy’s dood drong het pas tot me door hoe erg ik in die tijd geleefd werd, opgeslokt door emoties en gebeurtenissen. Het voelde alsof de tijd stil had gestaan en toch kon ik me zo weinig herinneren. Die periode is als een waas, maar dankzij de foto’s kan ik die momenten opnieuw beleven – niet alleen de pijn, maar ook de liefde en verbinding die er was.
Als je mij echt zou kennen zou je weten dat
- Ik sinds 2018 alleen nog maar een Netflix abonnement heb. Ik kijk geen nieuws of realityshows en de reclameblokken mis ik al helemaal niet. Een goede documentaire, serie of film kan ik op Netflix vinden. Vaak luister ik tv. Op mijn kont zitten en naar een beeldscherm kijken voor langere periode vind ik niks aan.
- Ik mijn leven geweldig vind en er intens van kan genieten. Voor mij zit het genieten in de kleine dingen. Zoals samen met mijn jongens een spelletje spelen, of ‘s ochtends vroeg opstaan om de zonsopgang te bewonderen. Mijn leven zit vol rijkdom en dan heb ik het niet over mijn bankrekening.
- Ik houd van veel soorten muziek, maar Britney Spears is mijn guilty pleasure. Als pubermeisje waren mijn muren behangen met haar posters en kocht ik al haar cd's. Nog steeds heb ik op Spotify een playlist met al haar nummers. Deze zet ik maar al te graag aan tijdens het koken of sporten.
- Mijn camera een verlengstuk is van mijn lichaam. Ik heb duizenden foto's op mijn harde schijven staan. Mijn camera bescherm ik beter dan mijn lichaam. Ik heb de littekens om het te bewijzen. Mocht ik in de regen fotograferen, ben ik uiteindelijk een verzopen katje met uitgelopen mascara, terwijl mijn camera in zijn regenjas droog blijft.
- Ik van chocolade houd, je mag me er voor wakker maken. Het liefst pure chocolade. Hoe puurder hoe beter. Ik vind die bittere intense smaak heerlijk, helemaal met een goede bak koffie.
- Ik zwarte humor heb. Sowieso houd ik van lachen en een gevatte opmerking is zo gemaakt. Soms met een duister randje. Dit is voor mij een manier om zaken luchtig te maken. Zo ook de dood.
- Mijn kast vol kleurrijke kleding ligt. Ik moet ieder jaar bewust ook zwarte kleding kopen, zodat ik altijd gepast naar een uitvaart toe kan gaan, maar het liefst draag ik kleurrijke kleding. Het past beter bij mijn karakter.
- Ik heel graag op blote voeten loop. Zodra het buiten warm genoeg is, schop ik mijn schoenen en sokken uit en loop ik op blote voeten. Niet alleen binnen maar ook buiten. Alleen als ik het glas naar de glasbak breng, trek ik even mijn slippers aan.
Ik gun jou foto's die troost bieden en helpen bij het rouwproces.
Ik weet uit persoonlijke ervaring hoe vreemd het kan voelen om ervoor te kiezen foto’s te laten maken van een uitvaart. Het voelt misschien ongemakkelijk of tegenstrijdig, maar juist in die kwetsbare momenten schuilt zoveel waarde. Ik heb zelf ervaren hoe je die periode vaak in een roes beleeft. (Ja, dat klinkt vreselijk cliché, maar het is echt zo.)
Ik begrijp hoe lastig deze keuze kan zijn. Toch is het onmogelijk om achteraf nog foto’s te laten maken. Het verlies zelf is al groot genoeg. Daar wil je niet later nog spijt bovenop krijgen.
Laten we vrijblijvend kennis maken
Wil jij weten wat ik voor jou kan betekenen?
Vul onderstaand formulier in en ik neem zo snel mogelijk contact met je op.