Ik had toen het gevoel dat mijn verdriet en gemis nooit minder zou worden.
In mijn eerste rouwjaar ben ik emotioneel alle kanten opgevlogen.
Het was een heftig jaar, waarin ik veel over mijzelf heb leren kennen.
Het was ook het jaar waarin ik in diepe dalen viel. Ik mijzelf een tijdje verdoofde met alcohol en mocht ervaren wat depressie is.
De eerste keer dat ik in een diep dal viel, was een paar weken na Elroy’s dood.
Ik was boos en verdrietig. Creatief zat ik op slot en ik was meer aan het overleven dan leven.
Logisch achteraf gezien, maar voor mij was dat toen niet zo. Ik wilde gewoon door met het leven.
Een hoofdstuk afsluiten en verder gaan. Alleen lukte dat niet.
Ik zat met teveel emoties. Emoties die maar geen plek kregen in mijn hoofd.
Wat was het toch een chaos.
Terwijl ik met al die emoties zat, had ik nog steeds de zorg voor mijn twee jongens.
Die beiden op hun eigen manier bezig waren met hun rouwproces.
De oudste had op dat moment zijn vriendin om zich heen en was voornamelijk daar mee bezig.
Ook hij was meer aan het overleven dan leven. En de jongste…Die was voornamelijk boos.
Overal om zich heen zag hij kinderen die wel een papa en een mama hadden.
Hij voelde zich buitengesloten en had woede uitbarstingen.
Uitbarstingen waar ik al helemaal niet op zat te wachten. Ik had al genoeg aan mijn eigen emoties, maar daar houdt een kind van 5 geen rekening mee.
Hoe moest ik dat allemaal doen?
Er voor hun zijn en met mijn eigen emoties dealen?
Daarnaast ging het gewone leven ook door.
Het huishouden stond niet op pauze.
Stof en viezigheid bleven niet weg.
Ook de koelkast bleef niet gevuld en de was draaide zich zelf nog steeds niet.
Ik zag niet hoe ik alles nog moest bolwerken.
Heel eerlijk ik had daar ook helemaal geen zin meer in. Ik wilde maar een ding en dat was Elroy terug.
Ook al was hij dan ziek. Alles was beter dan dit nare gevoel.
Alles was beter dan hem elke dag zo moeten missen.
Op een avond was ik samen met een vriend een stukje gaan rijden. Gewoon even uit de situatie en zien hoe mooi het buiten was.
Hoewel ik zag hoe mooi het was, kon ik het niet voelen.
Het enige wat ik nog kon voelen was verdriet en gemis.
Gevoelens die je leegzuigen. Gevoelens waar je absoluut geen energie van krijgt en je een diep dal intrekken.
Terwijl ik naar buiten keek en we ondertussen over van alles spraken. Durfde ik ineens te zeggen, wat ik al dagen voor mijzelf hield.
“Weet je, ik wil niet meer leven. Ik wil naar Elroy toe.
Het is dat mijn twee jongens er zijn, anders had ik er een einde aan gemaakt. Ik ben liever dood en bij Elroy, dan mij nog langer zo te moeten voelen”.
Mijn vriend schrok van deze reactie.
Hij kent me al langer en weet dat ik zoiets nooit zou zeggen.
En nu gooide ik het er zo uit en meende ik het ook.
“Daf doe normaal”! Was zijn eerste reactie.
“Hoe kun je dat nou denken. Dat is niet wat Elroy wil en jij ook niet. Dit is jouw verdriet die spreekt.
Leuk dat je dit uitspreekt, maar dat gaan we niet doen”.
Ik keek mijn vriend met een verwaande blik aan.
Want ik bepaal zelf wel wat ik doe of niet.
En toch luisterde ik naar hem. Want hoe koppig ik ook kan zijn, ergens wist ik wel dat hij gelijk had.
Daarbij is het een heel goede vriend van mij en weet ik dat het beter is om af en toe gewoon naar hem te luisteren.
Soms moet ik hem zelfs gelijk geven. Laat hij er maar niet achter komen, dat ik dit schrijf.
Want dan blijf ik dat in den treuren horen.
Heel diep in mijn hart wist ik ook wel dat ik niet dood wilde, maar op dat moment wel.
Zo ongelukkig was ik. Zo erg verlangde ik naar Elroy. Ik had toen het gevoel dat mijn verdriet en gemis nooit minder zou worden.
Dat ik met de dagen hem steeds meer zou missen. En dat wilde ik niet. Ik wilde me niet meer zo voelen.
Ik wilde van dat gevoel af.
De enige manier om dat te kunnen was door te sterven.
Zoals je kan lezen, heb ik gekozen voor het leven.
Anders had ik je dit nooit kunnen schrijven.
Emoties die je ervaart tijdens het rouwen kunnen zo sterk zijn dat het je naar uitersten drijft.
Iets wat ik van te voren niet had kunnen begrijpen.
Gelukkig heb ik lieve vrienden om mij heen, die mij weer op de grond kregen als het mijzelf niet lukte.
Het gevoel van dood willen, heb ik gelukkig niet lang ervaren.
Ik kan mij heel goed voorstellen dat het voor anderen een veel sterker gevoel is. Dat iemand er ook aan toe kan geven als die toch niets meer heeft om voor te leven.
Emoties zijn heel sterk.
Je kan je intens gelukkig voelen, maar ook intens verdrietig. Een leerschool die ik heb mogen ontvangen.
Geen fijne leerschool en toch ben ik dankbaar dat ik hem heb.
Want daardoor kan ik nu nog beter geluk waarderen.
En dat is een geschenk die ik niet had willen missen.
Reactie plaatsen
Reacties
Je krijgt op je bordje wat je aankan. Vaak net tot op het randje. Tot het uiterste. En dat kan je tot wanhoop drijven. Tot de emoties die je hebt gevoeld. Maar dan is er toch een vriend, op het juiste moment, op de juiste plek, waar je dat zomaar, zonder intentie van aan vooraf mee kon delen. En zijn stem was nodig om te bevestigen wat je zelf diep in je hart al wist. En dat maakt het leven zo bijzonder.
Het leven kan ontzettend lelijk zijn. Naar. Pijnlijk. Eenzaam soms. Maar je weet, zoals je zelf ook schrijft, dat je daardoor ook de waarde van de mooie, fijne en liefdevolle kanten nóg meer leert waarderen.
Ik ken je niet anders dan het bovenstaande. Hoe anders zou dat geweest zijn, een aantal jaar geleden? Ik weet het niet, maar kijk eens wie je nu bent! Je waardeerd de kleinste dingen, de kleinste momenten met volle teugen. Je bewonderd dingen waar maar weinig mensen stil bij staan. Je staat open op een manier waar zoveel mensen van kunnen leren. En dat besef je zelf ook nog eens. En daar doe je dan ook nog eens wat mee. Dat is een compliment waard. Bewondering van mijn kant.
Je maakt van de diepe dalen in je leven een prachtig landschap, met ruimte voor alles en voor iedereen om te bezoeken en van de vruchten te plukken die ze op brengt om van te leren die op jouw pad komt. Je geeft het door aan je kinderen waar zij o zo veel baat bij hebben want dat is hetgeen wat hen zo op laat vallen in goede eigenschappen. Waardoor zij harten veroveren. Kijk eens hoe je het leven benaderd, kijk eens hoe ver je nu van de titel van dit blog staat!
Ik vind het onwijs bijzonder. Ik vind het mooi. En ik geniet en leer van jou. Ik dacht het zelf ook een periode in mijn leven, maar niemand is uitgeleerd in het leven. En de boosheid op het leven, het verdriet, en het rouwen omdat het leven een van je meest waardevolle mensen heeft afgenomen heeft voor vruchtbaarheid gezorgd in je ziel zoals een brand in een bos dat doet met de bodem. Elroy leeft voort in jou en in je kinderen, op zoveel manieren. Ik ben blij dat ik je heb mogen leren kennen. Via jouw zoon.
Mijn dankbaarheid en bewondering is groot. Maar dat wist je al.
Ga zo door! Je komt hier zo sterk uit. Een aanwinst voor echt al het leven om je heen. Planten, dieren, mensen. Alles bloeit in jou heen.. ;) just saying.
Vanaf 1986 kregen wij te horen dat Piet niet oud zou worden .. Vaak kreeg ik hem thuis met het advies om alles maar te gaan regelen .. Wat we ook gedaan hebben ..
Zo vaak dat ik tegen de cardioloog heb gezegd dat ik de familie niet meer op de hoogte ga stellen als we weer zo een bericht kregen ... Ooo zegt ze waarom niet ..
Nou zei ik , Ken je die mop van die 2 belgen die op vakantie gingen ....ze gingen niet ..
En zo is het met Piet ook ... jullie zeggen dat hij dood gaat ..en dat gaat hij niet ..
Maar door die 36 jaar heen zijn er periodes geweest dat we samen gerouwd hebben .. verdriet hebben gehad ..en afscheid namen .. Maar tegen alles in ging hij gewoon door .. Tot verleden jaar september .. je bent in de laatste fase van je leven ...
En weet je , we wisten dat we er nu voor kwamen te staan ..
Beide waren we het leven dankbaar dat hij voor zijn doen stokoud geworden is ... 72 jaar !! Liefde is loslaten en dat hebben we die laatste 5 weken gedaan ...
Nu in deze 9 maanden heb ik geleerd om alleen te leven ... alleen te zijn ... dat valt niet altijd mee , het valt soms vies tegen !
Ik hou van hem en ik mis hem...maar ik sta weer met mn beide benen vast in de grond !!
Van de week ben ik in het wad gevallen .. en ben ik met recht uit het moeras geklommen ..en weer kreeg ik het gevoel ... je hebt jezelf weer aan je haar het moeras uitgetrokken ..je komt er wel!!
Jij bent er ook gekomen Daf !! Ondanks je gemis heb je weer plezier in je leven ❤️😘😘
Lieve Daphne,
Een voor mij heel herkenbaar verhaal. Wellicht hebben wij het er in de toekomst nog wel een over; nu even niet.
Jouw blog is een les voor mij, die ik in het verleden al meermaals heb gehad. Voor mij is het echter nog steeds moeilijk die echt ter harte te nemen en ernaar te handelen.
In ieder geval hartelijk bedankt dat je mij bij dezen weer dat onderricht hebt gegeven.
Liefs, Ineke
Lieve Daphne
Je omschrijft precies wat veel mensen voelen wanneer zij rouwen. Toen mijn vader plotseling overleed weet ik nog dat ik kwaad was op die stomme vogels die de volgende ochtend gewoon de dag weer vrolijk aankondigden. Ja hallo! Mijn leven staat stil en jullie gaan maar allemaal door!
Je voelde heftige emoties en misschien soms nog wel eens. Je wilt die niet meer voelen en dan is zo'n gedachte helemaal niet vreemd in mijn ogen. Super dat je vriend zo reageerde en hij zal het nu vast al wel gelezen hebben ...
Blij dat je de stap niet die kant op hebt gezet, maar door bent gegaan en ik je heb leren kennen.
Liefs en een knuffel
Marion
Jeetje Daphne, pppfff best heftig om te lezen dit , en hoe moedig dit te delen met zoveel mensen ook . Zoveel respect voor jou , soms zou ik willen dat ik dat zou kunnen. Het maakt zoveel los in een mens , hoe jij dit alles verwoord , zo met respect en kippenvel gelezen. Ook veel begrip hoe jij er in stond na het overlijden van Elroy , begrijp dat heel goed je bent een deel kwijt , het lijkt op een amputatie , zo eenzaam zo vreselijk alleen. Gelukkig ben je op dit moment weer een beetje terug met je twee kinderen, geniet je ook weer van het nu . Het is voor vele een wijze les , voor mij wel , ik geef toe veel van jou verhalen te leren . Dank je wel Daphne, dikke knuffel 👊😘