Daar stond ik midden op de kruising in het bos.
Aan de linkerkant stond de eik die geplant was nadat prinses Beatrix was geboren. Rechts van me stond de nieuwe keet die daar recent was neergezet.
Voor luttele seconden was ik verstijfd.
Ik werd terug gezogen in een herinnering van zo’n 7 jaar geleden.
Toen reed ik daar samen met Elroy, onze jongste zat achterop.
En daar waar nu de keet stond parkeerden wij onze fietsen.
We gingen op de picknickbank zitten om even wat te eten en te drinken.
Het was een van de laatste keren dat Elroy en ik op de fiets waren gestapt om zo samen wat te ondernemen.
Gewoon een blokje om wandelen zat er toen niet meer in.
Fietsen lukte hem nog wel. En zo konden we toch nog verder dan een paar 100 meter van ons huis. Zonder de auto te hoeven pakken
Nadat we wat hadden gegeten en gedronken, liep onze jongste daar wat rond.
Hij speurde over de grond. Opzoek naar beestjes die hij interessant vond.
Zijn vader liep rustig achter hem aan. En kwam gehurkt bij hem zitten.
Ze hadden een mestkever gevonden. Met zijn tweeën stonden ze er gebiologeerd naar te kijken.
“Schat dat is toch een mestkever?”
Vroeg Elroy aan mij. Ik als wandelende encyclopedie kwam erbij staan en bevestigde zijn vraag. “Dat klopt dat is een mestkever.”
Nadat ze een tijdje het pad van de mestkever hadden gevolgd, zagen ze de mieren.
Ze volgden de mieren naar het nest. Ze keken vol verwondering naar alles wat de mieren mee namen op hun rug.
Het was mooi om vader en zoon zo bezig te zien.
Ik stond van een afstandje toe te kijken en te genieten van het moment. Wetende dat dit soort uitjes steeds minder vaak zouden plaatsvinden. En uiteindelijk helemaal niet meer zouden gebeuren.
Een werkelijkheid die al jaren aan de orde is.
Het was een flashback waar ik even in mocht staan. Een prachtige flashback die mij kippenvel bezorgde. En verdrietig maakte. Het is alweer 7 jaar geleden dat hij zo met zijn vader op ontdekkingstocht was. Dat betekent dat hij 3 jaar oud was. Veel leuke uitjes hebben we daarna niet meer gehad.
Dat ventje van mij heeft dus na zijn vierde levensjaar geen uitjes meer met zijn vader gehad
Zou hij zich dit nog herinneren? Ik weet dat hij het daarna nog lang heeft kunnen herinneringen, maar 7 jaar later is er toch wel veel veranderd.
De dag nadat ik de flashback had vroeg ik het aan mijn jongste.
“Kun jij je nog herinneren dat je samen met papa en mij door het bos bent gefietst. Dat we zijn gaan picknicken midden in het bos? En samen met papa naar een mestkever hebt zitten kijken en daarna na een mierenkolonie?”
Hij keek mij peinzend aan en dacht na.
“Nee mam dat kan ik mij niet meer herinneren, maar wat fijn dat ik dat wel met papa heb gedaan ” Kunnen we binnenkort naar die plek toe zodat ik het kan zien?
Ondertussen zijn we nog niet naar de bewuste plek toe gefietst.
De zomervakantie duurt nog wel even. En met deze temperaturen is aan en bij het water spelen leuker dan fietsen in het bos.
We gaan er binnenkort zeker weten naar toe fietsen.
Wie weet komt er dan wel een herinnering naar boven.
Heb jij een mooie herinnering waarvan je blij bent dat je het nog steeds weet?
Een fijne herinnering. Eentje die jou dierbaar is?
Wil je het delen in een reactie hieronder?
Reactie plaatsen
Reacties
Ik heb er zoveel!
Ja dat hij zich verslapen had op onze trouwdag en naar een crises kapper moest en bijna te laat was op onze trouwdag ..
Dat ie jaren en jaren later na een risicowedstrijd stond te kijken naar een vuur en dat in de krant toen hun foto stond met als onderschrift .... 2 hooligans kijken naar het vuur ... Ik bedoel maar ... het zijn de 2 zachtaardigste mensen die ik ken whahaha maar toch