Ik had een flinke dosis zwarte humor en kwam makkelijk mijn dagen door.
Ik was in de veronderstelling dat wanneer Elroy kwam te overlijden, ik meteen in een diepe put van verdriet zou vallen.
Dat ik een rust ervaarde nadat hij was overleden, kon ik begrijpen.
Het zorgen voor en zorgen maken om, was weggevallen. Alleen het verdriet wat ik verwacht had was er niet.
Sterker nog ik was euforisch.
Ik was zo vrolijk, alsof mijn verdrietige kant verdoofd was.
Aan de ene kant schaamde ik mij voor dat gevoel.
Want het is toch vreemd zo vrolijk zijn, nadat je partner de vader van je kinderen is overleden? Dat klopt niet.
Aan de andere kant had ik er “schijt” aan.
Voelde ik mij best wel opgelucht dat ik niet in die put van verdriet was gevallen. Misschien kon ik wel gewoon doorgaan en dit allemaal makkelijk een plekje geven.
Ik weet nu dat het ijdele hoop was, maar toen wist ik niet beter.
Het verliezen van een partner mij nog niet eerder overkomen. (Gelukkig maar)
Ik had dus ook geen referentiekader van wat me te wachten stond.
Het voelde best wel lekker dat euforische gevoel.
Ik had een flinke dosis zwarte humor en kwam makkelijk mijn dagen door.
Wat wel fijn was, want er moest zoveel geregeld worden voor de uitvaart.
De uitvaart regelen vond ik vreselijk. Allemaal vragen waar in zeer korte tijd antwoord op moest geven.
Ik was liever met mijn kinderen bezig. We gingen graag nog even bij Elroy kijken.
Hij kon niet thuisblijven tot aan zijn crematie.
Het was veel te warm dat jaar. Daarbij vond ik het niet fijn om hem dan nog een week in de woonkamer te hebben liggen.
Gelukkig lag hij in de opbaarkamer bij de uitvaartvereniging hier in het dorp.
We konden er zo vaak langs als we wilden. Dat was fijn. Vaak gingen we met zijn drieën op bezoek.
Mijn jongste had het meestal na een paar minuten wel gezien bij zijn vader.
Ik bleef daar het liefst de hele dag.
Hoewel ik zo euforisch was, voelde ik mij pas echt goed als ik bij hem was.
Als ik hem nog even kon aanraken.
Een kus op het hoofd kon geven, of hem nog even bij zijn tenen kon vastpakken. Zoals ik dat de laatste weken zo vaak had gedaan.
Het leek wel alsof de realiteit alleen aanwezig was als ik bij hem stond in de opbaarkamer.
Zodra ik er naar buiten liep, stapte ik een andere wereld in. Een soort van droomwereld waar de werkelijkheid nog niet was binnen gesijpeld.
Het is zo vreemd hoe ons brein werkt.
Want ik wist wat er speelde en toch voelde het anders.
Alsof mijn brein mij voor de gek hield en ik er gewoon in mee ging.
De dag voor de uitvaart moest ik nog steeds opschrijven, wat ik tijdens de dienst zou zeggen.
Ik had de rust niet in mijn kont om wat op te schrijven.
Ik was veel te vrolijk en veel te druk.
Die tekst is ook nooit op papier gekomen. Gelukkig ben ik een makkelijke prater.
Dus ik wist wel wat ik moest vertellen tijdens de uitvaart.
Terwijl ik dit blog schrijf voel ik weer dat vreemde euforische gevoel.
Net als een klein kind die te veel suiker heeft gekregen en nu als een gek loopt te stuiteren.
Het heeft mij in het begin door de dagen heen geholpen. Waar ik nog steeds erg blij om ben.
Ik denk dat het een reactie is van ons wezen, om ervoor te zorgen dat we met de situatie overweg kunnen.
Hoewel ik wist dat Elroy ging sterven, kun je daar jezelf niet op voorbereiden.
Net als een auto-ongeluk. Je weet dat de klap gaat komen, je zet je schrap.
Hoe het ongeluk echt verloopt en wat de schade is, weet je pas als je het ongeluk hebt gehad.
Rouwen is een bijzonder proces.
Soms heb ik het vervloekt, voelde het als een opgelegde levensstijl.
Toch ben ik blij dat ik het allemaal heb mogen ervaren. Er is geen een proces waarin je zoveel van jezelf leert kennen als in een rouwproces.
Een rouwproces komt veel vaker voor.
Rouwen doen we om veel meer ervaringen.
Zoals een scheiding, het verliezen van je gezondheid enz.
Heb jij ook zo’n euforisch gevoel gehad in jouw rouwproces?
Een euforisch gevoel wat niet strookte met de werkelijkheid?
Ik ben heel benieuwd, naar jouw verhaal.
Vertel je het mij in een reactie onder dit blog?
Reactie plaatsen
Reacties
Enkele maanden geleden vond ik jouw blog en beschreef je dit ook en voor mijn gevoel was ik op dat moment niet meer alleen in mijn beleving .. want ik ook was blij , hyper enz , blij dat zijn lijden voorbij was ..en ik werd zeker "raar" aangekeken en men vulde graag in hoe ik me moest voelen . Ik ben blij met mijn proces , nu maanden later heb ik de rust ook zelf gevonden. Ook nu gebeuren er dingen die me terug werpen , dan voel ik mn rouw heel rauw , niet fijn maar ik weet dat ik heel sterk ben !! En dat dit mijn proces is