Rouw is gewoon intens verdriet om iets wat niet meer is. Of iets wat je zo graag zou willen, maar niet mogelijk is.
(Zoals ongewenst kinderloos zijn.)
Over het algemeen denken we dat als iemand rouwt, er dan iemand is overleden.
Rouwen en een rouwproces komt veel vaker voor. Scheiden, ontslagen worden, zelfs verhuizen kan zorgen voor een rouwproces.
Rouwen om iemand die nog leeft is ook mogelijk en komt best wel vaak voor.
Dat rouw zoveel verschillende vormen had, wist ik lange tijd ook niet.
Voor mij was rouw ook alleen iets waar je doorheen ging als er iemand gestorven was.
Totdat ik mijn eigen rouwproces ervaarde na de dood van Elroy.
Ik merkte dat andere donkere periodes in mijn leven toch wel veel overeenkomsten hadden met wat ik nu voelde.
Ik kwam erachter dat ik al meerdere keren door een rouwproces heen was gegaan.
Zo heb ik gerouwd om mijn moeder.
Nee mijn moeder is niet dood, maar ze is ook niet in mijn leven.
Een heel bewuste keuze
Nu schrijf ik dit blog niet om de vieze was buiten te hangen.
Ook niet om haar aan alle kanten de grond in te stampen.
Tussen ons werkte het gewoon niet.
Ik wou dat het anders was en ik geloof er heilig in dat mijn moeder er ook zo over denkt.
Toch heb ik het voor een lange tijd niet zo kunnen zien. Met een lange tijd bedoel ik jaren, maar dan ook echt jaren…
Ik begreep mijn moeder niet, voelde mij enorm gekwetst, verdrietig en boos.
Zo boos dat ik haar wel kon haten.
Ik denk dat mijn moeder al die zelfde emoties heeft gevoeld. Want als ik mij zo voel ben ik echt geen lieverdje en ventileer ik dat ook jegens die persoon.
Mijn moeder heeft dan ook de meest lelijke kant van mij mogen ervaren.
Al die emoties vreten energie en hebben een grote bron waarin ze zijn ontstaan.
Onbegrip, niet kunnen begrijpen waarom iemand zo is. Jaren lang voelde ik de rouw, omdat ik niet de moeder had die ik zo graag wilde hebben.
In alles voelde dat ik die ook nooit zou hebben.
Door de jaren heen, heb ik heel wat meegemaakt.
Werd ik ouder en bleef ik mijzelf ontwikkelen. De afgelopen paar jaar, ben ik ook steeds meer bezig geweest met de vraag ‘Wie ben ik?’ en “Wat wil ik?”
En dan heb ik het niet over de statistieken of mijn Facebookstatus.
Ik heb het dan over de vraag: Wie ik ben als persoon?
De afgelopen 2 jaar ben ik begonnen met het lezen van boeken. Boeken waardoor ik mijzelf beter ben gaan leren kennen. Niet alleen mijzelf, maar ook mijn ouders.
We zijn allemaal ooit kind geweest.
We hebben allemaal een opvoeding meegekregen. Waarheden aangenomen die we te horen kregen van anderen, die ons gevormd hebben, of er juist voor gezorgd hebben dat we ons hebben afgezet tegen dat wat we te horen kregen.
Doordat ik mijn moeder beter leerde begrijpen, kon ik vanuit een ander oogpunt naar mijn moeder kijken.
Want onder al die woede, verdriet en onmacht zit nog steeds liefde.
Als kind houd je van je ouders ongeacht wat ze wel of juist niet hebben gedaan.
Ik kon vanuit mijn liefde voor mijn moeder naar haar kijken en leren begrijpen waarom ze zo is zoals ze is.
Daarmee praat ik niet goed wat er in het verleden gebeurd is en dat hoeft ook niet.
Wat geweest is, is geweest. Dat alles heeft er ook aan bijgedragen dat ik een prachtige vrouw ben geworden.
Wat ik daardoor wel kan is al die vretende emoties loslaten.
Mijn rouw omzetten in iets wat voor mij vruchtbaar is. Namelijk innerlijke rust.
Ow wat klinkt dit lekker zweverig en toch als nuchtere Drent sta ik er volledig achter.
Afgelopen maandag was ze jarig.
Vaak is dat een dag waarop al mijn woede, verdriet en onmacht weer naar de oppervlakte komt drijven.
Dit jaar had ik daar totaal geen last van.
Sterker nog voor het eerst sinds jaren kon ik met een fijn gevoel stilstaan bij de verjaardag van mijn moeder.
Feliciteerde ik haar in mijn gedachten en wenste ik haar een fijne verjaardag toe.
Nog steeds weet ik dat het voor ons beiden beter is als we geen contact hebben met elkaar.
We verschillen te veel van elkaar en kijken heel anders tegen de wereld aan.
Des al niet te min wens ik haar een prachtig leven toe. Hoop ik dat ze gelukkig is.
Ik weet dat ik echt niet de enige ben die een verstoorde band heeft mijn zijn ouders.
Ik weet ook dat het gevoel van onmacht, verdriet en woede net zo kan aanvoelen als het gevoel wanneer iemand komt te overlijden.
Je kan rouwen om een persoon die nog leeft.
Want rouw is gewoon intens verdriet om iets wat niet meer is. Of iets wat je zo graag zou willen, maar niet mogelijk is. (Zoals ongewenst kinderloos zijn.)
Rouw is zo enorm alomvattend, rouw is iets waar we allemaal mee te maken krijgen.
Toch wordt het weggestopt achter de voordeur en lijkt het alsof we er niet over mogen praten. Wat als we dat eens anders gaan doen?
Want samen iets verdrietigs aangaan is altijd nog fijner dan het gevoel hebben dat je er helemaal alleen voor staat.
Grote kans dat jij zelf ook al rouw hebt ervaren, zonder dat iemand daarvoor is overleden.
Ik ben heel benieuwd of jij daar wat over wilt delen.
Laat een reactie onder dit blog achter, of schrijf me een persoonlijk berichtje via de mail.
Reactie plaatsen
Reacties
Ach daf ja ik kan een A4 volpennen maar laat ik volstaan met het feit dat ik om mn beide ouders niet heb kunnen rouwen ..
De haat was ik al voorbij en ook de liefde die er ooit geweest moet zijn ..
Mijn moeder ... als ik aan haar denk is er totale onverschilligheid. `Begrip voor haar heb ik zeker nadat ik veel te weten ben gekomen over haar en haar jeugd , Maar als volwassene maak je je eigen keuzes !
Heel herkenbaar. Fijn dat je jouw moeder nu anders ziet. Een grote stap is gezet. Ik weet dat het mogelijk is om nog grotere stappen te zetten. Om werkelijk contact te maken. Al is het maar om een brief te schrijven aan haar.
Deze hoeft niet op de post uiteraard.
Ik voelde heel wat rouw. Mijn man ging vele maanden naar het buitenland. Dan stond ik er alleen voor met drie kleine kinderen. Dat vond ik vreselijk; daarvoor was ik niet getrouwd!
Onlangs zijn we verhuisd en de nu oudere kinderen wilden niet mee. Nou, dat was een schok.
Ik ervaar plots verdriet, boosheid, onmacht en ongeduld.
Daar kan mijn omgeving dan ook last van hebben, want ik gooi het er gewoon uit. Oepsie.