Dat klinkt misschien heel vreemd en vraagt om wat meer tekst en uitleg.
“Hoe rouw je?”
Ik zat aan de keukentafel met Lisa. Haar man was enkele weken geleden overleden.
Ik had tijdens de uitvaart een reportage voor haar gemaakt en we zaten nu de kleuren voor het fotoalbum te bespreken.
“Ik mis hem zo” “Hoe rouw je nou?”
Ik krijg die vraag wel vaker en snap m maar al te goed. Want iemand missen die je zo liefhebt overkomt je “gelukkig” niet vaak.
Het zorgt er wel voor dat je geen flauw idee hebt hoe je dat moet doen en maar wat doet.
“Ik had het geluk dat mijn kinderen er waren."
"Die zorgde ervoor dat ik iedere dag wel mijn bed uit moest komen."
"Dat ik ervoor moest zorgen dat er boodschappen gehaald werden en dat er eten werd gekookt”
“In het begin wilde ik ook niet verder leven."
"Ik wilde me niet meer zo voelen.”
Vertelde ik Lisa, terwijl ik mijn kop koffie leegdronk.
Lisa keek me aan en begreep mij meteen.
“Rouwen gaat met ups en downs en in het begin voelt het zo vreselijk pijnlijk aan."
"Het voelt als een geforceerde levensstijl,
alsof je het wiel weer opnieuw moet uitvinden terwijl je dat helemaal niet wilt.” Vertel ik verder.
Lisa knikt en begint te vertellen.
“Zo voel ik me ook. Alles is anders, niks is meer hetzelfde." "Dingen die Mark deed, moet ik nu ineens kunnen."
"Zoals het gras maaien. Laatst ging hij stuk."
"Normaal gesproken wist Mark dan wel wat er aan de hand was." "Ik weet dat soort dingen niet en moest dat nu gaan uitvinden.”
Het is vaak zo dat wanneer ik na de uitvaart op bezoek kom bij de familie, dat dit soort gesprekken gevoerd worden.
Zodra ze weten dat ik ook weduwe ben, worden er vragen aan mij gesteld. Ik begrijp dat.
Je zoekt naar ervaringen zodat je wat handvatten hebt.
Rouwen doe je de rest van je leven.
In het begin vond ik dat een vreselijke gedachte.
Kon ik niet overzien wat het inhield en voelde het als een ware hel om zo de rest van mijn leven te moeten leven.
Gelukkig veranderd dat.
Ik leef nu veel meer omdat ik rouw.
Dat klinkt misschien heel vreemd en vraagt om wat meer tekst en uitleg.
Mijn rouw heeft ervoor gezorgd dat ik het leven meer ben gaan waarderen.
Het heeft me in laten zien dat ik alles, maar dan ook echt alles uit het leven moet halen. Ik wil achteraf geen spijt hebben van dingen die ik had willen doen, maar niet gedaan heb.
Ik vind het niet erg om ouder te worden.
Iedere dag dat ik ouder word, betekent dat ik leef.
Betekent dat ik dingen kan doen die ik wil doen.
Dingen die ik misschien wel doodeng (ow wat een woordspeling) vind, maar toch wil doen.
Ik ben door mijn rouw enorm gegroeid als mens.
Het heeft ervoor gezorgd dat ik mijn roeping vond.
Dat ik oude patronen ben gaan doorbreken en echt voor mijzelf ben gaan leven.
Dat heeft mij enorm veel vrijheid gegeven en zorgt ervoor dat ik een nog betere moeder kan zijn voor mijn kinderen.
Onlangs ging ik met mijn jongste naar Walibi.
Ik had online gezien dat je daar in de Skydive kon.
Je trekt dan een pak aan, waardoor ze je vastmaken aan een kabel. Deze takelt je naar een hoogte van 54 meter.
Vanaf die hoogte maak je aan een elastiek een vrije val en schommel je door de lucht.
Het leek me enorm kicken om dat te doen.
Dus om 11 uur ‘s ochtends kocht ik mijn ticket voor de Skydive.
Ik ervaarde de rush van een vrije val vanaf 54 meter hoogte. (Het is gefilmd, wil je het zien, laat het me weten in een reactie en ik stuur je de link)
Als Elroy niet was overleden, dan had ik nooit het leven geleefd wat ik nu leef.
Dan was ik dus ook niet in die skydive gestapt en had ik deze ervaring nooit gehad.
En dat bedoel ik met “ik leef omdat ik rouw”
Dit inzicht voelde ik de avond na een dagje Walibi, zo intens van binnen.
Het bijzondere was dat ik die nacht over Elroy droomde.
Een droom waarin hij ziek in het ziekenhuis lag, broodmager en mij vertelde dat hij zou gaan sterven. Hij wilde niet dat ik daarbij zou zijn, wat ik dikke onzin vond en dus ook niet heb geaccepteerd.
Daar in dat ziekenhuis ging ik bij hem zitten en stierf hij in mijn droom.
Het was oké, het was goed zo. Toen ik wakker werd, voelde ik mij kalm. Alsof ik weer een stapje verder was gekomen in mijn verwerking.
Puur omdat ik leef.
Omdat ik weet, voel en inzie hoe waardevol het leven is. Wat de mogelijkheden zijn als je durft te leven.
Dus hoe rouw je?
Door te leven, ook al lijkt dat in het begin onmogelijk.
Reactie plaatsen
Reacties