Hoewel ze nog enigszins twijfelde, koos ze er toch voor om een afscheidsreportage te laten maken.
Het was een prachtige dag in oktober.
Via, via was ze bij mij terechtgekomen. Hoewel ze nog enigszins twijfelde, koos ze er toch voor om een afscheidsreportage te laten maken.
In het voorgesprek stelde ik haar wat vragen, zodat ik wist wat ze op foto wilde hebben.
De dag van de uitvaart was ik al op tijd bij haar.
Haar man lag boven opgebaard en ze wilde ook graag nog wat foto's van hem dat hij thuis lag.
Met zijn tweeën liepen we naar boven.
Terwijl we de trap op liepen ging er maar een vraag door mijn hoofd. Hoe krijgen ze meneer straks weer beneden?
De trap is smal en heeft een wenteling.
Dat gaat nog een uitdaging worden. Gelukkig hoef ik alleen maar foto's te nemen.
Eenmaal boven, was het meteen de eerste kamer aan de linkerkant die we binnen liepen.
Daar lag haar man op een bed. Hij lag er zo vredig bij, dat het net leek alsof hij sliep.
"Dag lieverd, ik houd van jou."
Zei ze tegen haar man terwijl ze met haar hand de handen van haar man streelde.
Het was een momentopname waarvan ik wist dat ik hem moest vastleggen. Zo'n klein liefdevol gebaar, geeft een fijne herinnering.
Nadat ik wat foto's had gemaakt van haar man in het bed, hoorde ik de deurbel beneden gaan.
De rouwwagen was gearriveerd. Ze zouden haar man naar beneden dragen en naar het rouwcentrum rijden.
Van het dragen naar beneden wilde mevrouw geen foto's. Volgens mij had ze zelf ook zo haar bedenkingen over hoe ze haar man van de trap zouden dragen.
Ik wachtte met een bak koffie in de woonkamer totdat meneer in de rouwwagen lag.
Die dag heb ik voor mevrouw de rest van de uitvaart vastgelegd. Het was een prachtige uitvaart met de dienst in een grote katholieke kerk.
Onlangs sprak ik weer met mevrouw.
"Het is straks 2 jaar geleden dat je de foto's maakte, maar ik bekijk het album nog steeds met enige regelmaat." Vertelde ze mij.
"Er staan zulke prachtige foto's in."
"Die ene foto die je gemaakt hebt terwijl ik zijn hand streel, is een van mijn favoriete foto's." Vertelt ze verder.
"Iedere dag ging ik even bij hem langs om hem aan te raken en te vertellen dat ik van hem houd."
De woorden van mevrouw raakten mij.
Van binnen voelde ik me warm worden. Dit is wat ik mensen wil geven met mijn fotografie.
Foto's waar ze op terug willen blijven kijken. Foto's die ze laten terugkeren naar een liefdevolle herinnering.
Hoewel die periode gevuld is met verdriet, zijn er nog zoveel meer emoties aanwezig.
Ik glimlachte naar haar en zei:
"Ik vind dat ook nog steeds een heel mooie foto."
Nogmaals bedankt dat ik die foto mag gebruiken om te laten zien hoe mooi afscheidsfotografie is"
We praten nog even over de uitvaart en hoe blij ze is dat ze wel foto's heeft laten maken.
Niet lang daarna verandert het onderwerp en is het ineens een veel luchtiger gesprek. Hebben we het over het weer en het kabinet dat is gevallen.
Het gesprek met de weduwe, zorgde ervoor dat die dag een zilveren randje kreeg.
Een van mijn eerste "klanten" vertelde mij precies wat ik zo graag een ander wil geven. Het was een bevestiging dat ik werk lever wat ik wil leveren.
Gelukkig kiezen steeds meer familieleden ervoor om toch een afscheidsreportage te laten maken.
Een fijne ontwikkeling. Want je kan er altijd voor kiezen de foto's niet te bekijken. Achteraf ervoor kiezen toch foto's te hebben, is helaas onmogelijk.
Reactie plaatsen
Reacties