Je wilt ook nog steeds "gewoon" leven, in hoeverre dat nog mogelijk is.
Doen alsof je neus bloedt.
We doen het allemaal wel eens. We hebben geen zin om altijd maar te moeten accepteren dat het niet zo is, zoals we willen. Als je kanker hebt en er is je vertelt dat je terminaal bent, snap ik wel dat je geen zin hebt om daar iedere seconde van de dag bij stil te staan. Je wilt ook nog steeds "gewoon" leven, in hoeverre dat nog mogelijk is.
Voor een tijdje terug was ik bij Anouschka. Het was de hoogste tijd dat we elkaar even zagen. We hadden elkaar ondertussen al weer genoeg te vertellen. De truien die ik had ontvangen van lieve mensen uit deze omgeving en de mutsen, had ik meegenomen. Ook mijn contract gezien het portretrecht moest nog ondertekend worden. Een stukje administratie wat niks aan is, maar wel belangrijk.
Nadat ik weer helemaal up-to-date was en we de kanker met zijn tweeën even vervloekt hadden, kwam Lobke thuis van het boodschappen doen. Ze had een stukje speelgoed gekocht.
Binnen een seconde zag ik Anouschka veranderen. Voor haar dochter deed ze net of haar neus bloedde. Alsof er helemaal geen kanker was. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was, keek ze toe hoe haar dochter haar stukje speelgoed uit de verpakking haalde. Voor even was ze niet ziek.
Voordat ik het doorhad, hadden moeder en dochter een eigen cocon gecreëerd. Eentje vol liefde en volledige aandacht voor elkaar. Ik zat er bij en mocht het aanschouwen. Door het zoekertje van mijn camera zag ik hoe moeder en dochter gezamenlijk op gingen in de situatie. Hoe ze gezamenlijk een wereld gemaakt hadden waar de kanker voor heel even niet bestond. Alleen hun twee waren daar, ik was niet belangrijk, de rest van alles ook niet.
Wat een bijzonder moment om te mogen zien. Wat bijzonder om vast te mogen leggen. Twee vrouwen beiden zo sterk dat de kracht voelbaar is op de foto's. En dat terwijl ze beiden zo kwetsbaar zijn, met zoveel onzekerheid moeten leven.
Je kent het gezegde vast wel. Liefde overwint alles. Ik zag het bewijs daarvan, op die bewuste ochtend toen ik even kwam bijkletsen bij Anouschka.
Beiden deden ze net alsof hun neus bloedde. Voor even was de realiteit niet belangrijk, enkel hun band en de liefde die daaruit voortvloeit, was van belang.
“Ik ga nu weer plat” zei Anouschka. Daar kwam de realiteit weer om de hoek kijken. De chemo put haar zo uit, dat na een uurtje bezoek ze op is en moet slapen.
Maar dat kleine momentje, wat ik heb vast mogen leggen met mijn camera. Pakt niemand ze meer af. Zelfs die vreselijke ziekte niet. Dat is de kracht van deze twee prachtige vrouwen. Een kracht gebouwd op liefde en onverwoestbaar.
Mocht je de foto’s willen zien, kijk dan op mijn facebookpagina, of klik op de onderstaande link.
Reactie plaatsen
Reacties
Je omschrijft het prima ... doen alsof je neus bloed..
Piet was daar groot in ...en ik ook ;-) niet naar elkaar toe maar wel naar de "buitenwereld"
We konden leven alsof er niets aan de hand was ..
Zelfs de mensen die afscheid kwamen nemen ... werden nog getroost door mij ...
Doen alsof mn neus bloed is bijna normaal geworden ...