Nee het is niet de “normale” situatie, maar dat maakt de persoon nog niet vreemd.
Je blijft gewoon mens.
Als iemand terminaal ziek is, of zo dementerend is dat ze je niet meer herkennen. Of iemand die een dierbare heeft verloren. Sluiten wij als mens ons daar wat voor af.
Het zijn situaties waar je als mens mee te maken krijgt, maar we toch liever ontwijken.
Ik heb het zelf ondervonden toen mijn opa dementerende werd. Uiteindelijk moest hij naar een verzorgingshuis. Toen hij daar kwam te wonen, ben i nooit meer bij hem op bezoek geweest..
Ik was bang dat mijn herinneringen aan hem verdoezeld zouden worden onder de nieuwe herinneringen. Herinneringen die enkel nog een schim van mijn opa konden laten zien, in plaats van de opa die hij altijd was geweest. Ik heb heel fijne herinneringen aan mijn opa. Als ik aan hem terugdenk, krijg ik altijd een lach op mijn gezicht.
Die keuze die ik toen heb gemaakt, sta ik nog steeds achter. Ik heb er vrede mee, maar ik denk niet dat ik nu weer dezelfde keuze zou maken als toen.
Door Elroy en mijn werk heb ik een andere kijk op het leven gekregen. Op het leven van mensen in zo'n situatie.
Het is vreselijk wat ze overkomen. We vinden het naar voor ze, zoiets gun je niemand. Uit zelfbescherming kijken we liever de andere kant op. Niemand wil onprettige emoties voelen. De andere kant opkijken en vasthouden aan wat wel leuk is. Is nou eenmaal makkelijker.
Het klopt dat is makkelijker. Makkelijker voor ons. Niet voor degene die terminaal ziek is, dementerend, of in rouw is. Hoe dan ook, ben je en blijf je gewoon mens. En wij mensen zijn sociale dieren. Wij hebben interactie nodig. Dat zit in ons DNA, dat verdwijnt niet door een ziekte of een situatie. Zodra wij de andere kant opkijken, keren we ze de rug toe. Niet dat het onze intentie is. Het is het gevolg als wij onszelf willen beschermen tegen emoties die we liever niet voelen.
Een gevolg, die voelbaar is voor degene die het overkomt. Als er bijna niemand meer langs komt. Komt het gevoel van eenzaamheid naar boven. Ook als je terminaal ziek bent, heb je behoefte aan een praatje. Wil je weten wat er nog meer gebeurt in de wereld, behalve wat er tussen de vier muren van je kamer afspeelt. Ook al weet je als dementerende na een tijdje al niet meer wie er op bezoek is geweest, ergens in het primitieve brein wordt het toch geregistreerd. Een dementerende die met regelmaat bezoek krijgt, vereenzaamd minder snel dan degene die dat niet heeft. En degene die afscheid heeft moeten nemen, moet al iemand missen.
Hoewel de situatie van een terminaal zieke, een dementerende, of iemand in rouw, niet een uitnodiging lijkt voor een bezoek. Is dat eigenlijk alleen maar zo, door de emoties en denkwijze die wij als persoon daar aan vast koppelen.
Voor een tijdje terug betrapte ik mijzelf daar ook op. De dag dat ik ging fotograferen terwijl Anouschka haar chemo kreeg, vond ik spannend.
“Oehh chemo, daar wordt ze ziek van. Waar kom in terecht”? Allemaal vragen en emoties van onzekerheid. Vragen en emoties die we als mens liever niet voelen. Terwijl toen ik er was, viel het allemaal zo mee. Was het zo gezellig en maakte dat infuus helemaal niks meer uit. Was de situatie bijna te vergelijken met iemand die zijn shirt binnenstebuiten draagt.
Nee het is niet de “normale” situatie, maar dat maakt de persoon nog niet vreemd. Die blijft gewoon mens. Net als jij en ik. Want wees heel eerlijk, als wij in zo’n situatie terecht zouden komen, zouden we toch ook nog steeds interactie willen hebben met andere mensen? Zouden we toch ook niet het gevoel willen hebben, dat we in de steek worden gelaten?
Een levensles, waar we wel wat meer mee mogen doen. We hoeven ons niet altijd te beschermen tegen gevoelens die we liever niet voelen. Het hoort bij het leven. Vaak is het zo, dat het gevoel wat je hebt, eerder gecreëerd wordt in je hoofd, vanwege het gebrek aan kennis. Dan dat de situatie echt zo erg is, dat je jezelf er voor moet beschermen.
Durf jezelf wat vaker open te stellen. Stap uit je veilige situatie, om te zien of hoe je er over denkt ook klopt met de realiteit. Meestal valt het wel mee. Heb je een leuke tijd samen en ben je achteraf blij dat je bent langs gegaan. Het mooiste van alles. Met deze actie is het gevolg geen eenzaamheid, maar juist het tegenovergestelde.
De keuze is aan ons.
Reactie plaatsen
Reacties
Ik heb jaren gewerkt in een verpleeghuis , op een afdeling met dementerende mensen …ik hield van ze , had verdriet met ze en lag soms dubbel van het lachen met ze en om ze…
Bij een mens op bezoek gaan die gaat sterven …ik doe het … we halen herinneringen op , huilen soms samen en maken kostbare herinneringen !!
Nu ben ik in Frankrijk en heb samen met dierbare vrienden wat as van mn lief achtergelaten bij de rivier …we hebben samen staan huilen en onze emotie gedeeld …
Kortom deal met elke situatie die zich voor doet …. Kostbaar !!!!
Ik heb vaker afscheid moeten nemen .. en toch ben ik altijd blijven komen . Vriendschap , Familie of wat dan ook ..het blijven mensen waar je van houd.
En die mensen mogen ook mijn verdriet zien waardoor we samen huilen maar ook lachen .. tot het lachen je vergaat en er alleen maar verdriet is omdat je degene moet gaan missen , maar ook dat delen maakt de tijd die er is kostbaar.