Het verdriet omarmen


Een paar jaar geleden had ik het mijn mond niet eens uitgekregen.



Ja je leest het goed, omarmen…

 

Dat ik dat schrijf… Iets wat ik een paar jaar geleden mijn mond niet eens had uitgekregen.

Ik kon dat niet, mijn verdriet omarmen. Sterker nog ik kon mijn verdriet niet eens zien als iets wat van mij was. Ik kon zo intens verdrietig zijn, dat het voelde alsof ik opgesloten zat in het lichaam van een ander. Want ik ben niet van nature zo verdrietig, zo down. Ik ben van nature vrolijk en opgewekt. Het voelde zo vreemd, toen ik dat niet meer kon zijn. Voor mijn gevoel was ik mijzelf kwijtgeraakt en was er iets voor in de plaatst gekomen, wat alles behalve eigen voelde.

 

Ik kon niet inzien, dat het gewoon mijn eigen verdriet was. Terwijl het zo voor de hand lag. Mijn partner waar ik ruim 13 jaar lief en leed mee had gedeeld was er niet meer. Natuurlijk ben je dan verdrietig.

 

 

Ik was er zo aan gewend geraakt, om gewoon door te walsen. Niet stil te staan, bij elke emotie die ik heb. Nee… Ik was er selectief in geworden. Vastgeklampt aan het geen waar ik energie uit kon putten, zodat ik door kon gaan. Maar dat hoefde nu niet meer. Een overlevingsstrategie was weggevallen en een leegte kwam ervoor in de plaats.

Weken heb ik geroepen. “Zo ben ik niet. Ik voel me een vreemde in mijn eigen lichaam”. Meerdere keren is mij vertelt. “Jawel dit ben jij wel, alleen zijn deze emoties jou vreemd”.

 

Pas toen ik kon accepteren, dat ik zo intens verdrietig was. Kon ik verder met verwerken. Leren verder te kijken dan het verdriet. Inzien dat elke traan staat voor een lach.  Dat het gemis er alleen maar is, omdat ik zo veel mooie herinneringen heb. Alles wat zo naar en verdrietig aanvoelde, veranderde in een bevestiging, van alles wat wij samen hadden.

 

 

Ik kon mijn verdriet omarmen. Erkennen als een deel van mij.

Het voelde niet meer vreemd, maar juist eigen.

Voor een paar jaar terug had ik mijzelf voor gek verklaard. Lekker “zweverig” je verdriet omarmen. En nu… Nu ben ik trots dat ik het kan zeggen.

 

Nog steeds ben ik geen emotioneel type en heb ik een nuchtere blik op de wereld.

Wel heb ik geaccepteerd dat ook ik verdrietig kan zijn. Dat het niet vreemd hoeft te voelen.

 

Soms voelt het rouwproces als de ongevraagde therapeut, waar je zo veel van leert.


Reactie plaatsen

Reacties

Wolde Wolde
2 jaar geleden

Wat mooi geschreven en wat super dat je het nu kunt omarmen., 💖💖

Ria Buis
2 jaar geleden

Mooi weer geschreven Daf ..En wat fijn dat je het ook kan omarmen je verdriet .. en je leven samen !!
De eerste weken voelde ik me in het luchtledige en vloog alle kanten op maar heb het verdriet en alle emoties die ik had vanaf dag 1 omarmt, mijn kinderen hebben de meest verdrietige emoties van me meegemaakt .. als ik mijn zoon aankeek was het vaak klaar !
Nu bijna 5 maanden later weet ik dat ik de benen onder de kont gehouden hebt , niet alleen tot grote verbazing van mn kringetje mensen maar ook tot verbazing van mezelf .. Piet is 35 jaar heel ziek geweest en hij was zo sterk .. samen waren we sterk ..en .. ik ben dus ook sterk !!
Ik laat echt alle emotie toe omdat ik denk dat ik het alleen op die manier kan trekken , door niets weg te drukken .. en door elk dal te gaan omdat ik weet dat de weg uit het dal ... de weg omhoog is ..
Ik zie die weg als een duinlandschap .. vaak achter een duintop ligt weer een dal en daarachter weer een duintop .. in ieder dal mis ik hem ... en op iedere duintop kijk ik achterom en ben blij met dat leven wat we samen gehad hebben !