Waarom doen we dan net alsof het niet bij het leven hoort?
Alsof de dood er niet bij hoort.
Zo gaan we er mee om.
Gek is dat toch, want het is de enige zekerheid die we in dit leven hebben. Je gaat een keertje dood. Hoe en wanneer weten we niet, gelukkig maar. Ik zou niet willen aftellen tot aan mijn dood en jij?
Even terug naar de dood, aangezien het een van de weinige zekerheden is.
Waarom mag het er niet bij horen? Waarom willen we er niet over praten? Of willen we wel, maar weten we niet hoe? Want wat zeg je tegen iemand die in rouw is?
Hoe begin je een gesprek over de dood als je iemand bent verloren? Meestal praat je er alleen over met mensen waarvan je weet dat ze ook iemand zijn verloren. Alsof je bij een clubje hoort en er alleen met clubleden over mag praten.
Wat ik merk uit mijn persoonlijke ervaring, maar ook door wat ik hoor van anderen. Is dat er een behoefte is om er over te spreken. Voor zo veel mensen is de dood geen “ver van mijn bed show”. Het is iets wat ze hebben meegemaakt en wat ze voor de rest van hun leven bij zich dragen. Een uitvaart gaat voorbij, een lichaam vergaat, maar al het andere wat verbonden was aan die ene persoon, dat blijft.
Als er niet meer over gesproken “mag” worden (want zo voelt het bijna) vervaag je die persoon uit de geschiedenis. Alsof het niet meer mag bestaan, vanwege het overlijden. Alsof het herinneren aan, enkel mag gebeuren in stilte en achter gesloten deuren. Voor enkelen een uitzondering, want personen die significant hun stempel op de menselijke geschiedenis hebben gedrukt, onthouden we wel. Spreken we nog steeds over. Ongeacht of de persoon nou goede of kwade dingen gedaan heeft.
Ondertussen heb je nu al 4 alinea’s over de dood gelezen. Is het nou echt zo ongemakkelijk?
Volgens mij valt het wel mee toch? Als dit wel meevalt, dan moet een gesprek over de dood voeren ook een mogelijkheid zijn. Ik vraag me soms echt af, hoe je dat makkelijker voor elkaar krijgt.
Hoe krijg je het voor elkaar dat de dood net zo gemakkelijk wordt besproken als bijvoorbeeld een geboorte? Wat kan jij en ik doen om ervoor te zorgen dat die taboe er eens vanaf gaat.
Kom op we leven in 2022. We hebben ons zo ver ontwikkeld, waarom kunnen we ons hier dan niet verder op ontwikkelen?
Wat is ervoor nodig? Ik ben heel nieuwsgierig naar de oplossingen waar jullie mee komen.
Laat een reactie achter onder dit blog. Ik schrijf je sowieso terug.
Liefs Daf
Reactie plaatsen
Reacties
De dood heeft jaren in onze nek lopen hijgen .. en was ook al jaren gewoon een gespreksonderwerp.. Of het daardoor is dat ik makkelijk over de dood en de rouw praat dat weet ik niet ..
Ik kwam gister iemand tegen die ik al 16 jaar niet gezien had .. onze dierenarts .. zijn vrouw is zelf uit het leven gestapt ... onze hond was de 1e hond die hij liet inslapen enkele maanden na het overlijden van zijn vrouw ... hij heeft mij toen het verhaal verteld .. voor mij dus helemaaaal niet zo raar dat ik hem gister vroeg hoe het met hem ging en hoeveel indruk zijn verhaal toen op mij gemaakt heeft ..en net zoals we daar toen over gesproken hebben , spraken wij er nu over ..
Daf ik kan nog wel even doorgaan 😉 maar dat bespaar ik je 😉
Ik persoonlijk vindt het juist fijn om er over te praten! Misschien komt het ook door mijn werk? Ik ben er zo af en toe een psycholoog bij maar er zijn zoveel mensen bang voor en zoveel mensen willen er graag over praten maar worden tegen gehouden door familie/partner/kinderen.