Het dagelijkse leven, wat soms als een sleur kan aanvoelen, was mijn enige houvast.
Na de dood van Elroy, begon er voor mij een nieuw hoofdstuk.
De man waarmee ik 13 jaar lief en leed had gedeeld, was er niet meer.
Vanbinnen voelde ik een intens verlangen naar hem. Het verdriet en gemis was dagelijks aanwezig. Het voelde als een enorm zware last op mijn schouders. Ondanks alles moet je ook gewoon door. Het leven is voor mij niet gestopt, ik ben ook nog steeds moeder.
Het dagelijkse leven, wat soms als een sleur kan aanvoelen, was mijn enige houvast.
Iedere dag moest ik mijn bed uit, ervoor zorgen dat de jongste op school kwam. Dat er boodschappen gehaald werden en het huis zijn dagelijkse onderhoud kreeg, zodat het geen smeerbende zou worden.
De hele dag verdrietig zijn, is niet leuk. Echt niet. Zo af en toe kon ik wel lachen, ervaarde ik wat het was om even “happy” te zijn. Alleen kwam het niet uit mijzelf. Het was iets van een ander waar ik even om kon lachen. Ik werd even “vermaakt”
Soms voelde het alsof het verdriet en het gemis nooit over ging. Alsof ik mij zo mijn hele leven zou blijven voelen. Het voelde niet als een proces, eerder als een geforceerde levensstijl wat je niet van je af kon schudden.
Ik wilde niet mijn hele leven mij zo gaan voelen. No way, ik heb nog een heel leven voor mij.
Ik wil weer geluk ervaren. Er weer zin in hebben om op te staan. Om wat te gaan doen. Ik wil ook weer kunnen leven!!
Ik ben zo blij, dat ik van binnen de intense drang had om weer uit die put te komen. Dat ik niet mijzelf ben verloren in mijn verdriet, in mijn gemis naar iets wat nooit meer terug zou komen.
Ik begon weer te fotograferen en vond mijn passie terug. Stukje bij beetje kon ik weer genieten van het leven. Kon ik de mooie kant weer zien en voelen. Wilde ik weer dingen gaan ondernemen. Kon ik lachen om mijn eigen grapjes.
Hoe diep mijn dal ook was. Ik wist er weer uit te klimmen. Mijn verdriet en gemis draag ik nog steeds bij me. Dat het nooit meer gaat worden zoals het was, heb ik vrede mee.
Ik heb geweldige jaren met Elroy gehad. Jaren vol ontelbare herinneringen, die zomaar uit het niets omhoog kunnen komen. Herinneringen gevuld met fijne emoties, die het verdriet en het gemis verzachten.
Nu leef ik een soort van “tweede” leven. Eentje waarin ik door mijn rouwproces nog beter weet wat ik wil en wat niet. Een leven waarin ik nog zo veel andere mooie herinneringen kan opbouwen. En die last die ik in het begin voelde, die is er niet meer.
Daarvoor is wat anders in de plaats gekomen. Noem het de doos van Pandora, want zelfs ik weet niet wat er allemaal inzit. Zo veel herinneringen heb ik om op terug te kijken, om te koesteren. Want de dood betekent enkel maar een einde aan iemands leven. Niet een einde aan wat je voelde voor die persoon of een einde aan de herinneringen die je samen hebt opgebouwd. Nee dat sterft niet, dat leeft voort.
Reactie plaatsen
Reacties