Je stopt niet ineens met nadenken over die persoon. De persoon zelf verdwijnt niet, enkel het tastbare verdwijnt.
Stopt het bij de dood?
Wat is er na de dood? Of stopt het bij de dood?
Het is een vraagstuk van alle tijden.
Ook in religie komt het naar voren. We gaan naar het hiernamaals, de hemel of de hel, of worden gereïncarneerd. Dit zijn slechts enkele voorbeelden die ik zo wist op te noemen.
Ik ben christelijk opgevoed en als kind geloofde ik dan ook dat als je stierf je in de hemel kwam. Behalve de boeven die gingen naar de hel.
Naar mate ik ouder werd, veranderde mijn kijk op het leven. Geloven in de hemel en hel deed ik niet meer, wel was ik ervan overtuigd dat er na de dood nog weer wat was.
Wat precies geen flauw idee, maar als ik mocht kiezen dan koos ik voor reïncarnatie.
Na Elroy zijn dood kwam het vraagstuk weer omhoog. Zal hij er nog steeds zijn? Is enkel zijn lichaam dood, maar zijn ziel/geest niet?
Ook mijn jongste had dit vraagstuk. Waar is papa nu? Ik kon hem daar geen duidelijk antwoord opgeven, omdat ik het eerlijk gezegd zelf ook niet weet. Ik legde hem uit dat veel mensen dat zich afvragen en hoe er in religie tegenaan gekeken wordt.
Hoewel hij helemaal niet gelovig is opgevoed, vond hij daar wel zijn antwoord. Papa is of in de hemel of in de hel. Er kwam een afweging of papa wel lief genoeg was geweest in zijn leven, zodat hij een plekje in de hemel had verdiend. Na enkele dagen het te overpeinzen was mijn jongste eruit. Zijn vader was in de hemel.
Het concept van hemel en hel is niet iets waar ik in kan geloven. Dat er iets is na de dood geloof ik wel. Het gaf me ook rust. Als je kan geloven dat het niet stopt bij de dood, dan is het ook niet voorbij als iemand doodgaat. De setting veranderd. Al het tastbare verdwijnt, juist dat geen wat wij zo hard nodig hebben om iets te kunnen geloven.
De rest verdwijnt niet. Het gevoel wat je voor die persoon voelt verdwijnt niet, de herinneringen verdwijnen niet. Je stopt niet ineens met nadenken over die persoon. De persoon zelf verdwijnt niet, enkel het tastbare verdwijnt.
Omdat de rest niet verdwijnt, voelt ook nog steeds alsof hij er is. Iedere dag opnieuw. Ook al zie ik hem niet, krijg ik geen bevestiging dat hij er is. Het voelt gewoon zo, punt.
Of het daadwerkelijk zo is, zal ik nooit weten en dat hoeft ook niet. We zoeken allemaal een manier om er mee om te kunnen gaan. Het ergens logisch kunnen plaatsen in ons brein, zodat we door kunnen gaan. Een manier waardoor we toch kunnen vasthouden aan degene die ons zo dierbaar is. Dit werk voor mij. Zo voelt het niet meer als een enorme pijn of gemis. Want hij is er nog en zolang ik dat geloof, zal het ook zo blijven.
Wat denk jij stopt het bij de dood, of is de dood enkel een overgang naar een andere fase?
Reactie plaatsen
Reacties
Nee hoor het stopt niet ! 12 jaar geleden na een hartoperatie zei Piet , mijn ouders zijn er .. ze zijn om me heen en zorgen voor me .. toen hij op ging knappen zei hij dat ze weer weg waren .. We hebben daar toen veel troost in gevonden..
Nu tijdens zijn laatste dagen zei hij ineens ... mijn ouders wachten op me , ze zitten in een soort wachtkamer ... Tante Mia en Oom Wolter ook
Piet was er door zijn ervaringen dan ook van overtuigd dat er na de dood iets was .. mijn nichtje die de uitvaart leidde zei ook dat het een troost was te weten dat hij niet alleen was nu .. dat er mensen waren die hij gekend heeft en waar hij bij uit kon rusten ..
Het boek van Pim van Lommel , oneindig bewustzijn is een aanrader .. een taai boek maar met verklaringen waar ik me in kan vinden .... het lichaam is weg maar het bewustzijn blijft