Toen het eindelijk zo ver was, voelde zijn dood als een opluchting.
De dood het kan zoveel rust brengen.
Hoewel het niet leuk is als iemand sterft, kan het ook veel rust geven. De laatste dag van Elroy op aarde was alles behalve prettig te noemen. We moesten wachten tot de avond. Toen zijn euthanasie gepland werd, hadden wij besloten het pas ’s avonds te toen.
Op zijn minst wachten totdat de kleine op bed ligt en wij nog even samen hebben voordat het voor altijd voorbij is.
Wat liep die dag anders. Het was snikheet buiten, binnen wist ik het aardig koel te houden.
Elroy was alleen in de ochtend nog voor een luttele 10 sec wakker geweest. Voor de rest was hij al de hele dag buiten bewust zijn. Zijn lichaam had het zwaar. Ondanks alle zuurstof en morfine, kon hij het nog benauwd krijgen. De enige manier om te zien dat hij het benauwd had, was door het enorme transpireren wat dan plaatsvindt.
Om de zoveel tijd liep ik naar Elroy om te kijken hoe het met hem was en als het moest drukte ik op de knop om extra morfine toe te dienen. Dat was nog het enige wat ietwat hielp om de enorme benauwdheid te onderdrukken.
Wat duurde de dag lang, er leek wel geen einde aan te komen. Je hoorde bijna het tikken van de klok in slow motion. Zo langzaam leek de tijd wel te gaan.
Toen het eindelijk zo ver was, voelde zijn dood als een opluchting.
De periode van zorgen viel weg. Alsof er een enorme last van mijn schouders viel.
Eindelijk heeft hij rust, eindelijk heeft hij het niet meer benauwd, heeft hij geen pijn meer. Eindelijk is het voorbij.
Hoewel ik het tot op de dag van vandaag vreselijk vind dat hij al zo vroeg ons moest verlaten, ben ik ook zo dankbaar dat het kon. Ben ik zo blij dat hij niet meer vastzit in dat kapotte zieke lichaam.
Hoe graag je iemand ook bij je hebt, als het op zo’n manier moet dan liever niet.
Net als Elroy was ik het eens met zijn dood. Dit was geen leven meer. Dit wilde ik niet voor hem, daarvoor hield ik te veel van hem.
De dood zo definitief, maar wat kan het soms een rust brengen.
Reactie plaatsen
Reacties
De laatste uren toen wij zagen dat het leven hem los ging laten .. kwam er rust en die rust heeft me niet meer verlaten na zijn overlijden..het was goed.
Het gevoel van opluchting herken ik zeker Daf
Ja hoe zeer ik mijn lief ook mis, ik gunde hem de dood. Als je lijf zo vol met kanker zit en eigenlijk geen enkel orgaan meer normaal functioneert... Het was goed.
Lieve Daphne, wat een zware dag beschrijf je hier. Ik zie de gelijkenis in je verhaal naar hoe de werkelijkheid was: moe, kapot lichaam die benauwd was ondanks de pijnbestrijders. Het besluit om te stoppen met ondraaglijk leven is hier heel inzichtelijk.
Die reis op de laatste dag benadrukt de opluchting des te meer.
Je kunt de dag nog lang voor je geest halen omdat deze zo intens beleefd werd. Dat maakt ook dat je dankbaar kunt zijn voor hoe hij gekozen heeft om dood te gaan.
Dapper dat je het met ons deelt.
Dank voor je verhaal