Ik wil mezelf niet snijden, ik doe dit niet voor de lol. Het is mijn laatste redmiddel.
Dit is een heel speciaal blog.
Het is namelijk een beeldverhaal die ik voor iemand gemaakt heb.
Een persoon die het lef had om te vertellen over een onderwerp waar ook een grote taboe op heerst.
Namelijk automutilatie ook wel zelfbeschadiging genoemd.
Deze persoon vertelde mij hoe het was begonnen en waarom het gebeurde.
Een zeer intens gesprek, wat mij veel deed inzien.
Want jezelf pijnigen, doe je niet zomaar.
Waarom begrijpt niemand mij? Ik leg toch uit wat ik voel? Hoeveel pijn en verdriet ik heb?
Waarom snapt niemand mij? Ik vertel mijn verhaal keer op keer en nog steeds niemand die mij begrijpt.
Ik kan niet leven met deze pijn, met dit verdriet. Het overheerst mij, ik kan niet nadenken, het niet wegleggen, ik moet hier wat tegen doen.
Wat dan? Praten werkt niet, ze begrijpen mij niet, wat nu?
Ik wil me niet meer zo voelen, ik wil me anders voelen. Iets wat alles overstemt.
Iets wat mij weer focus geeft, zodat ik grip houd op mijn leven.
Ik ga alles omzetten in woede. Agressie overheerst alles. Dan voel je geen pijn meer, geen verdriet. Ik heb mijn focus terug. Een ieder zal voor mij wijken als dat moet. Nu ben ik de bullebak, heb ik controle, heb ik focus.
Totdat ik de keerzijde zag van mijn gedrag. Ik deed anderen pijn, gaf anderen verdriet. Het geen wat ik juist niet wilde voelen, gaf ik aan een ander. Dat wil ik niet, dat was niet de bedoeling. Ik moet hier mee stoppen. Stoppen met de bullebak zijn.
En daar is het weer, die pijn, het verdriet. Ik voel het weer, nu ik mijn woede laat zakken.
Wat nu? Ik kan niet tegen die pijn, tegen het verdriet. Ik wil het niet voelen!
Wat is mijn oplossing. Ik voel me zo kut, zo klote. Dit is geen leven. Wil ik nog wel leven?
Als agressie een manier is om alles te overstemmen, maar je wilt een ander geen pijn doen. Dan is er nog maar een optie, mijn agressie op mijzelf uitten.
Zo houd ik focus en doe ik niemand pijn.
Ik wil mezelf niet snijden, ik doe dit niet voor de lol. Het is mijn laatste redmiddel.
Ik moet wat hebben om alles te dempen wat ik voel, anders wil ik straks echt niets meer voelen en wil ik dood.
Snijden geeft verlichting, het zorgt ervoor dat ik niet meer zoveel pijn voel, niet meer zoveel verdriet voel. Eigenlijk is dit geen oplossing, maar wat dan wel? Ik ben niet de enige die dit doet. We zijn met zo velen. En wij snappen elkaar. We begrijpen waarom we dit doen, ook al snapt de rest het niet. Wij weten dat dit niet voor de lol is, ook al denkt de rest dat we aandacht zoeken. Het is een schreeuw om hulp, een manier om ervoor te zorgen dat we niet verdrinken in onze emoties. Een manier om toch geen zelfmoord te plegen.
Want de dood het klinkt zo fijn, geen pijn meer, geen verdriet. Een oplossing als dit echt niet meer werkt. Tenminste dat dacht ik. Totdat ik de dood recht in de ogen keek. Het klopt je voelt geen pijn en geen verdriet, maar ook de rest kan niet meer. Het is zo definitief, geen weg meer terug. Dat wil ik niet. Ik wil me alleen niet meer zo voelen.
Ik wil het leven niet meer zien als een groot gevecht. Elke dag opnieuw de vragen. Wie ben ik, wat doe ik en waarom mag ik hier zijn? Ik wil ook gewoon kunnen leven, net als al die anderen.
Me weer gelukkig voelen. Want nu voel ik de leegte en de pijn in ieder moment. Zelfs die momenten waar je juist gelukkig van moet worden, voel ik de leegte. Er is geen geluk, niet meer voor mij. De tijd op aarde wordt geen leuke tijd voor mij, wat heeft het allemaal voor zin?
Eindelijk… eindelijk.
Is er iemand die mij begrijpt, die luistert en daadwerkelijk snapt wat ik zeg. Wat een opluchting wat een fijn gevoel, ik hoef niet meer te snijden. Ik word begrepen
Als er een persoon is die mij toch begrijpt, dan moeten er meer zijn. Als ik een persoon weer kan vertrouwen, dan moet ik er meerdere kunnen vertrouwen.
Het is niet makkelijk en soms voor je gevoel bijna onmogelijk. Maar alles beter, dan alleen opgesloten zitten in je gevoel. Alleen op zoek te moeten gaan naar een oplossing, hoe destructief die ook is.
Ik kan nu weer dingen ondernemen, momenten ervaren vol geluk.
En als het duistere weer naar boven kruipt, weet ik dat ik het kan vertellen en er iemand is die mij begrijpt.
Ik wil niet meer snijden, je doet dat niet voor de lol. Het voelt als een laatste redmiddel om niet te verdrinken in je eigen emoties. Fysieke pijn om emotionele pijn te overstemmen.
Het klinkt voor een buitenstaander zo vreemd. Totdat het je eigen laatste redmiddel wordt. Dan is het niet meer vreemd en merk je ineens dat je hierin niet alleen bent, maar met velen.
Te veel.
Het lijkt haast wel gewoon.
Reactie plaatsen
Reacties
Heftig verhaal zeg ,respect