Afgelopen week heb ik iets heel tofs gedaan.
Ik ben sponsor geworden van een stichting.
Een lokale stichting die veel goeds doet voor de mensen uit mijn dorp.
Ik voelde diep van binnen een verlangen om dit te gaan doen.
Ik weet uit eigen ervaring hoe belangrijk het kan zijn om een steuntje in de rug te krijgen, zonder dat daar een vooroordeel aan vastzit.
In dit blog neem ik je mee naar jaren geleden.
Een stukje uit mijn privéleven wat ik niet snel vertel, maar herkenbaar is voor vele mensen.
Jarenlang heb ik in armoede geleefd.
Ik heb voor duizenden euro’s aan schulden gehad en omdat ik geen schooldiploma heb, leek het voor mij ook niet mogelijk om genoeg geld te verdienen en uit de shit te komen.
Ik heb zo vaak het dubbeltje drie keer moeten omdraaien voordat ik het kon uitgeven, om er vervolgens achter te komen dat ik het dubbeltje niet meer had.
Dat Elroy ziek werd en hulp nodig had maakte het ook niet makkelijker.
Ik heb vanuit mijzelf altijd de drang gehad om wel te werken.
Ook voor mijn uitkering wilde ik werken. Ik kreeg daarvoor de ruimte bij het Hunebedcentrum. Een fijne plek waar ik mijn skills als fotograaf verder heb kunnen ontwikkelen.
Dit gaf me het gevoel van waardigheid.
Het was niet zo dat ik op mijn luie reet zat en mijn hand op hield bij de gemeente.
Rondkomen van een uitkering is alles behalve zaligmakend. Rondkomen van een uitkering terwijl je ook schulden hebt, lijkt haast niet te doen.
Meerdere jaren heb ik om de twee weken een voedselpakket kunnen ophalen bij de voedselbank.
Voordat je recht had op zo’n pakket moest je eerst je financiële situatie kunnen voorleggen.
Ergens heel logisch, maar wat voelde dat beschamend. Alsof je elke keer weer moest aantonen hoe enorm je gefaald had als volwassene, als moeder.
Toch deed ik het, want ik had het voedselpakket van de voedselbank hard nodig.
Nadat Elroy overleed viel ineens mijn uitkering weg.
Als weduwe had ik recht op een andere uitkering (het duurde even voordat die opgestart werd, terwijl de gemeente al geen uitkering verstrekte).
Ineens geen geld meer ontvangen is schrikken.
Aangezien ik niet meer een compleet gezin was maar een alleenstaande ouder, werd mijn inkomen ook ineens met honderden euro’s verlaagd.
Toch was het net een paar luttele euro’s meer dan wat ik maximaal mocht ontvangen om recht te hebben op de voedselbank.
Dat moment voelde heel dubbel.
Aan de ene kant ontvang ik voldoende om niet meer gebruik te maken van een regel die voor armoedebestrijding is. (Joepie, ik val dus niet meer in de laagste financiële laag van de samenleving)
Aan de andere kant had ik ineens honderden euro’s minder dan ervoor. Door het wegvallen van Elroy betekende niet, dat ik ineens ook voor honderden euro’s minder aan kosten had.
Ik moest zelf iets drastisch veranderen.
En dat heb ik gedaan.
Ik heb al mijn rekeningen onder de loep genomen. Ik heb alles wat mij overbodig leek eruit gegooid.
Zoals het tv abonnement. (Netflix kwam daarvoor terug, maar was aanzienlijk goedkoper)
De auto die ik graag wilde houden (sentimentele waarde) heb ik naar de sloop laten afvoeren.
Dat scheelde mij in de verzekering en wegenbelasting en de stalling. Want als ik de auto wilde schorsen moest het wel ergens gestald worden.
Ik heb namelijk geen garage bij mijn huis.
Ook ging de verwarming nog amper aan. In de wintermaanden ging hij alleen aan als we thuis waren (tot max 19 graden) en dan voor even totdat het huis weer warm was. De verwarming in de gang, keuken en andere ruimtes die niet werden gebruikt stonden uit.
Waren we niet thuis, of langen we in bed, dan sloeg de verwarming aan als het onder de 10 graden in huis werd.
Zo wist ik nog een paar manieren te vinden om te bezuinigen.
Door volledig anders te gaan leven, kon ik wel rondkomen met honderden euro’s minder.
Sterker nog, ik kon zelfs sparen.
Na 3 jaar zo te leven had ik genoeg gespaard om mijn schulden van duizenden euro’s in een keer af te betalen.
Voor het eerst in mijn volwassen leven schuldenvrij.
Ik had ondertussen mijn diploma als afscheidsfotograaf behaald en er was ruimte en de mogelijkheid om mijn eigen onderneming te beginnen.
De dood van Elroy is op zoveel vlakken een keerpunt geweest in mijn leven.
Hem moet verliezen, heeft mij ook veel gebracht.
Het gouden randje van de shitstorm. Iets wat ik toch altijd weet te vinden in mijn leven.
En nu, dik 5 jaar na Elroy’s dood, ben ik aan het groeien. Als mens, als ondernemer en mijn rekening groeit mee. Zelfs op zo’n manier dat ik nu wat terug kan doen.
Ik heb mij jaren geschaamd voor de financiële situatie waar ik in zat.
Ik weet nu dat het echt niet hoefde, maar goed iedereen wil succesvol zijn.
En schulden hebben en niet rond kunnen komen voelt als falen, niet als succes.
Nu ben ik dankbaar voor alles waar ik doorheen ben gegaan.
Dat heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben. Dat zorgt ervoor dat ik een drive heb die niet te stoppen is.
Dat zorgt ervoor dat ik weet wat ik wil.
Dat zorgt ervoor dat ik ervan overtuigd ben en er in geloof dat ik het ga behalen.
Het bewijs daarvoor, lever ik mijzelf keer op keer.
Het voelt geweldig om nu een stichting te kunnen steunen, die mensen helpt in situaties waar ik in heb gezeten.
Maar dan zonder (ver)oordeel. Zonder dat ze elke keer moeten laten zien dat ze het financieel niet kunnen redden. Dat vind ik zo mooi aan deze stichting.
Dat is onvoorwaardelijke steun.
Gewoon de mens helpen zonder dat deze moet laten zien hoe diep die in de shit zit.
Want dat gevoel alleen al, is klote genoeg.
Het elke keer weer moeten laten zien draagt echt niet bij aan vooruitgang.
Het zorgt eerder voor een depressie en een minderwaardigheidsgevoel.
Deze geweldige stichting is Voedselkast Borger.
Naast de voedselkast hebben ze ook een kledingbank.
Voor de kledingbank hebben ze een ruimte kunnen huren. Om de huur te kunnen betalen, zal ik ze ieder jaar vanaf 2024 ze sponsoren.
Zodat ze op een zeer laagdrempelige manier mensen kunnen helpen.
Reactie plaatsen
Reacties
Dan mag je met recht trots zijn op wat je hebt bereikt !!
Ik hoorde pas iemand orakelen hoe goed wij het hier in Nederland hebben ... welvaart voor iedereen . Ik heb hem de mond gesnoerd met het verhaal over een vriendin van me die jaren geleden af en toe een schouderkarbonade kocht en daar drie dagen mee deed !! Ze heeft haar hele werkzame leven net onder de armoede grens geleefd. Nu heeft ze AOW en een klein pensioen dus nog steeds is ze arm, maar ze red het !!
Er is echt armoede in Nederland en er zijn echt mensen die niet rond kunnen komen!
Je bent een toppertje Daphne en je mag trots op jezelf zijn
Mijn dank is oprecht groot. Dank voor je eerlijke en open verhaal. Mede dankzij jou donatie hopen wij mensen te kunnen helpen die in nood zitten binnen onze gemeente zo lang dit nodig is!
En lees je dit en heb je hulp nodig, schroom dan niet om contact met ons te zoeken. Waar het lukt helpen wij met voedsel, kleding, textiel en in het ergste geval ook met huisraad.