Mijn levenservaring als basis.
Afscheidsfotografie is niet zomaar een specialisme. Het is een bewuste keuze.
Fotografie is mijn passie. Als huisfotograaf van het Hunebedcentrum, heb ik mij kunnen ontwikkelen in de fotografie.
Ik wist dat ik later mijn eigen onderneming als fotograaf wilde hebben. Alleen was de tijd nog niet daar. Thuis was de situatie er niet naar om een onderneming op te bouwen.
Elroy, de vader van onze twee jongens, was ongeneselijk ziek. Toen wij dit nieuws kregen te horen was onze jongste bijna een halfjaar oud.
Onze bubbel van geluk werd kapot geprikt door het slechte nieuws.
In de loop der jaren werden de kinderen ouder en ging Elroy steeds verder achteruit. Samen wandelen in het bos kon niet meer, op het doel staan tijdens een potje voetballen lukte niet meer. Hij kwam steeds verder opgesloten te zitten in zijn eigen lichaam.
Op zijn 51e verjaardag mocht hij sterven.
De laatste jaren ging het zo slecht met hem dat hij extra zuurstof nodig had. Hij kwam alleen nog maar buiten als hij een afspraak had bij een van zijn artsen.
De dagelijkse bezigheden waren bijna onmogelijk geworden. Naar de wc gaan was al een te grote opgave.
De laatste maanden van zijn leven zat hij letterlijk op de bank toe te kijken hoe wij ons leven leefden. Zijn lichaam was op. Zijn wil om te blijven leven was er niet meer.
Op zijn 51e verjaardag kwam zijn wens uit. Op die dag werd hij in de avond geëuthanaseerd.
Voor hem kwam er een einde aan zijn lijden. Voor mij en onze jongens begon er een heel nieuw hoofdstuk.
Eentje zonder hem...
Het voelde bijna als een foute bruiloft, die binnen een week geregeld moest worden.
In die periode ging alles als een roes aan mij voorbij. Emoties schoten alle kanten op.
Het voelde zo vreemd. Ik vroeg me af waarom ik zo vrolijk was en niet verdrietig. Want ik mistte hem wel.
Daarnaast moest ik de uitvaart. Wat vond ik dat een gedoe zeg. Zoveel vragen, zoveel antwoorden die je moet geven, zoveel administratie wat geregeld moet worden.
Het voelde bijna als een foute bruiloft, die binnen een week geregeld moest worden.
“Zal ik foto’s maken van de uitvaart?” Ik hoor het mijn vriendin nog zeggen. Wat vond ik het toen een vreemde vraag. Waarom zou je van zoiets foto’s willen hebben? “Als je ze niet wilt hebben, kun je ze altijd weer verwijderen”. Was het argument wat ik van mijn vriendin kreeg te horen. Met die gedachte in mijn achterhoofd ben ik akkoord gegaan en heeft mijn vriendin foto’s gemaakt tijdens de uitvaart.
Afscheidsfotografie een logische keuze.
Vlak na de uitvaart heb ik de foto’s een keertje bekeken, daarna bleef de map heel lang onaangeraakt op mijn computer staan.
Het duurde zo’n anderhalf jaar voordat ik ze weer bekeek.
Ik kan het gevoel wat ik toen voelde me nog steeds herinneren als de dag van gisteren. Het voelde helemaal niet confronterend, of pijnlijk.
Een gevoel van troost overheerste, een warmte. Dingen die mij toen niet waren opgevallen, zag ik nu terug. Wat waren het toch bijzondere foto’s. Zoveel meer dan alleen maar een “kiekje” van de uitvaart.
Tot op de dag van vandaag koester ik die foto’s met heel mijn hart. Niet alleen voor mij, maar ook voor onze twee jongens zijn ze van onschatbare waarde.
Na al die jaren viel toen het kwartje eindelijk. Ik wist wat voor fotograaf ik wilde worden. Een specialisatie waarin foto’s daadwerkelijk meer zeggen dan 1000 woorden.
Van Daphne naar D.A.F.
Ik ging weer terug naar school en specialiseerde mij als afscheidsfotograaf. In mijn onderneming kan ik mijn kennis als fotograaf, bundelen met mijn levenservaring. Door deze twee krachten kan ik nu anderen helpen. Het geeft mij de mogelijkheid van iets verdrietigs iets moois te maken.
Zo ontstond D.A.F.
Het is niet alleen de bijnaam die ik als kind al heb, maar het is ook een acroniem voor de fotografie die ik maak.
De letters staan voor Daadwerkelijk Andere Fotografie.
Want dat is wat ik maak.
Mijn missie
Afscheidsfotografie moet normaal gaan voelen.
Het moet niet meer vreemd voelen om de verdrietige momenten te belichten.
Foto's bieden troost, helpen bij de verwerking.
Foto's houden de herinnering in leven. Vertellen het verhaal ook als je zelf de woorden niet kan vinden.
Foto's zorgen ervoor dat je terug kan kijken op een moment die je nooit meer over kan doen.
Ik ben Daphne, eigenaar van D.A.F.
Ik maak Daadwerkelijk Andere Fotografie.
