Jullie wereld staat op zijn kop
Een ongeneselijke ziekte geeft het leven een compleet andere wending.
Niet alleen voor jou, ook voor jouw naasten verandert er veel. Alles wat zo vanzelfsprekend was, krijgt een andere betekenis.
Hoelang kun je nog met je kinderen voetballen?
Hoelang kun je nog met je partner in hetzelfde bed slapen?
Kunnen we nog wel samen op vakantie?
“Mijn man vond het vreselijk dat hij niet meer kon spelen met zijn kinderen."
"Zelfs op doel staan met voetballen, lukte niet meer.”
Ineens staat je leven in het teken van ziekenhuisbezoeken.
Krijg je medicijnen die bijwerkingen hebben. Neem je stukje bij beetje afscheid van het leven.
Je wilt er niet mee bezig zijn, maar je moet wel.
Het lijkt wel alsof je geleefd wordt door de ziekte, terwijl het echte leven aan je voorbijvliegt.
Verdriet, woede, onmacht, allemaal emoties die je nu voelt.
“Mijn man zei tegen mij: Ik zit letterlijk aan de zijlijn toe te kijken hoe jullie leven”
Foto's houden de herinnering in leven.
Met elkaar genieten, dat is wat je wil.
Herinneringen maken nu het nog kan. Je blijft proberen het “normale” leven vast te houden. Je wilt sterk zijn. Voor jezelf, je partner en kinderen.
“Toen mijn man ook niet meer auto kon rijden, voelde het alsof hij nutteloos was geworden."
"Hij kon mij nergens meer mee helpen”
Samen uiteten, met zijn allen een boswandeling maken, of lekker bankhangen.
Dat zijn de momenten die je het meest koestert. Het maakt de band in jullie gezin hecht. Je wilt ze niet missen, laat staan vergeten.
"Vergeet geen foto's te maken schat"
Ik hoor het mijn man nog zeggen. Leg vast wat je dierbaar is. Want straks is het te laat. Kun je er geen foto's meer van maken.
“Ik heb wel foto's, maar amper waar wij als compleet gezin op staan."
Ik maakte alle foto's. De foto's van ons als compleet gezin, mis ik nu het meest.
Is het niet fijner als je terug kan kijken op foto’s waar iedereen opstaat?
Waarop je kan zien hoe gelukkig jullie waren? Jullie liefde met elkaar delen?
Foto’s van jullie samen zijn belangrijk, ook als straks het gezin niet meer compleet is.
Je kan terugkijken op mooie momenten en daar gesprekken over voeren. Dit helpt de herinneringen in leven te houden en helpt bij het rouwproces.
“Ik kan aan onze jongste op foto's laten zien, dat zijn vader ook met hem heeft gespeeld."
"Hij heeft daar geen eigen herinneringen meer van.”
Wat jullie niet willen vergeten, leg ik vast
Wat ik vastleg en hoevaak ik kom, is aan jullie.
De een wilt graag dat ik meerdere keren langskom, om de dagelijkse bezigheden vast te leggen.
De ander wil de belangrijke uitjes vast hebben gelegd. Weer een ander wil het verloop van de ziekte laten vastleggen.
Een reportage van een dag kan ook, maar wordt niet vaak voor gekozen.
“Anouschka wilde graag het proces van haar ziekte op beeld hebben."
"Het kaal worden, de chemo en alleen nog maar crackers kunnen eten. Mocht ze het overleven, dan kon ze zelf terugkijken hoe ze de strijd had gewonnen. Zo niet had haar dochter straks een compleet beeld, van het hele proces.
Alle herinneringen gebundeld in een mooi album.
Vaak wordt er gekozen voor een fotoalbum waarin alle momenten zijn vastgelegd.
Een fotoalbum kan pas achteraf gemaakt worden. Daarom krijg je van ieder moment sowieso een online diashow.
Als extra mogelijkheid kun je na ieder moment een klein knuffelalbum met enkele foto’s bestellen.
Een herinneringsreportage is maatwerk, daarom heb ik geen vaste prijs.
Omdat in veel gevallen de reportage gemaakt wordt over langere periode, hoeft het bedrag niet in een keer betaald te worden. Je betaald enkel voor de reportage die op dat moment gemaakt wordt.
Mocht je nog twijfelen?
De eerste keer dat ik langskom, neem ik de camera niet mee.
Ik wil jullie eerst leren kennen, zodat ik geen vreemde meer ben. Door mijn eigen levenservaring begrijp ik dat er al genoeg op jullie af komt.
Dit is niet zomaar een aangelegenheid.
Bij dit proces komen veel emoties kijken. Die geef je niet zomaar bloot aan een vreemde.
Niks is zo veranderlijk als een ongeneselijke ziekte.
Wat je vandaag nog kon, kan volgende week een onmogelijke opgave zijn.
Ik denk met jullie mee en kijk naar mogelijkheden.
Een afspraak die toch niet door kan gaan, kan makkelijk verplaatst worden. Jullie bepalen het tempo.
Ik wil jullie helpen van iets verdrietigs iets moois te maken.
Zodat er later op teruggekeken kan worden. Zodat de herinnering in leven blijft. Niks geforceerd of geposeerd, want zo is jullie gezin niet. Spontaan en natuurlijk dat is wat je wilt terug zien.
Een herinneringsreportage vertelt het verhaal van jullie gezin.
Wat jullie hebben doorstaan en dat de liefde nooit verloren is gegaan.
