Je wilt ook nog steeds "gewoon" leven, in hoeverre dat nog mogelijk is.

“Kies jij maar”. Kreeg ik als antwoord. 

Nee het is niet de “normale” situatie, maar dat maakt de persoon nog niet vreemd.

De datum die ik de afgelopen paar jaar probeerde te ontwijken, is er nu eentje die ik op zoek. 

Het is misschien vreemd, maar als ik zoiets te horen krijg word ik daar enthousiast van.

Tijden veranderen, maar betekenissen niet.

Een ding is ons ondertussen wel duidelijk. De zorg werkt zo niet. En dat ligt niet aan het personeel op de werkvloer.

Ik neem jullie mee achter de voordeur, naar een realiteit waar we liever de andere kant op voor kijken.

Voor toen, die ene vrijdag de 13e in april, was het voor ons geen ongeluksdag. 

Een paar jaar geleden had ik het mijn mond niet eens uitgekregen.

Waarom doen we dan net alsof het niet bij het leven hoort?

“Kijk dat is mijn hand, dat deed ik elke dag. Nog even gedag zeggen”

Toen het eindelijk zo ver was, voelde zijn dood als een opluchting.

Oké je betaalt voor een specialisatie en een stijl, maar moet dat dan zoveel kosten?

Ik wil mezelf niet snijden, ik doe dit niet voor de lol. Het is mijn laatste redmiddel.

Hier waar ik nu sta, uhm zit. Want ik zit achter mijn beeldscherm.

“Hoe kan God dan de vader zijn van Jezus? Jozef is toch de vader van Jezus?”

Het dagelijkse leven, wat soms als een sleur kan aanvoelen, was mijn enige houvast.

Je stopt niet ineens met nadenken over die persoon. De persoon zelf verdwijnt niet, enkel het tastbare verdwijnt.

Hij hield van de sfeer, de lampjes de versieringen, behalve de foute kerstrui. Dat vond hij dan weer niks.

 Ik weet het, het is een urn, maar goed de vorm laat niets aan de verbeelding over…